Φέτος τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Η επέτειος του “ΟΧΙ” δεν εορτάστηκε όπως άλλες χρονιές, δεν βγήκαμε να δούμε την παρέλαση, δεν αντιληφθήκαμε την μέρα τόσο έντονα. Κατατέθηκαν στεφάνια, έγιναν οι δοξολογίες που γίνονταν κάθε χρόνο, όμως και πάλι μας έλειψε να βλέπουμε παιδάκια στο δρόμο ντυμένα για παρέλαση.
Μας έλειψε να βγούμε για να δούμε τα παιδιά μας να παρελάζουν, τα ανίψια μας, τα παιδιά των φίλων μας. Ο κορωνοϊός άλλαξε τις συνήθειες, τόσο που δεν προλάβαμε να τις διαχειριστούμε. Φέτος δεν θυμηθήκαμε τις εποχές που ήμασταν και εμείς μαθητές και παρελάζαμε, οι σημαιοφόροι δεν χάρηκαν, δεν αγόρασαν άσπρα γάντια. Τα μόνα γάντια που είδαμε φέτος ήταν τα μια χρήσεως που μας προστατεύουν από τον κορωνοϊό.
Και μπορεί όλο αυτό να ξέρουμε πως θα περάσει αργά ή γρήγορα, όμως πόσα άραγε πράγματα της ζωής μας θα έχει αλλάξει.
Τι πρέπει όμως να κρατήσουμε, ακόμα και αν δεν μας δόθηκε η ευκαιρία φέτος να το σκεφτούμε.
