Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Είναι κάποιοι περίοδοι στη ζωή μας που νιώθουμε ότι δεν μας περισσεύει χρόνος και μπορεί να ισχύει όντως. Είναι η δουλειά, οι υποχρεώσεις, έκτακτα περιστατικά ή οτιδήποτε άλλο μας στρεσάρει και μας κρατάει απασχολημένους για ώρες και αναγκασμένους να λέμε “όχι” στα παιδιά μας και στους δικούς μας ανθρώπους.
Η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων, οι λίστες υποχρεώσεων, τα γεμάτα προγράμματα, οι διαδρομές και οι μετακινήσεις που μας καθυστερούν, οι απανταχού “κλέφτες χρόνου”, είναι μερικές μόνο από τις καταστάσεις με τις οποίες ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι.
Όπως σας έχω ξαναγράψει τις προηγούμενες μέρες, βρίσκομαι σε μια τέτοια δύσκολη περίοδο, γεμάτη περίπλοκες εργασίες, χρονοδιαγράμματα και καταληκτικές ημερομηνίες. Πάντα όμως, εκεί που φαίνεται να χάνω το κουράγιο μου, να μετράω το διαθέσιμο χρόνο και να μην προκύπτουν οι επιθυμητοί υπολογισμοί, κάποιος εμφανίζεται ως δια μαγείας στο δρόμο μου και μου δίνει λίγο θάρρος, λίγη έμπνευση και κίνητρο να μην εγκαταλείψω.
Έτσι έγινε για ακόμη μία φορά…
Δεν ξέρω αν έχετε ξανακούσει για το “μάθημα για τη ζωή με το γεμάτο βάζο”. Όπως και νά’ χει θα σας το περιγράψω σήμερα:
