Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου.
Αφήσαμε τα όνειρα διάλειμμα να κάνουν
το πάθος μας.. το κέφι μας.. εκείνοι δεν το φτάνουν..
ο ήχος της κουδούνας.. το διάλειμμα θα λήξει
αδάμαστη η σκέψη του.. ανήλικου μεθύσι.
Αναριγώ.. και το εννοώ ειρωνικά.. κάθε φορά που βλέπω τον άνθρωπο να εξεγείρεται από τη βολή του.. Πιάνει την πένα.. το πληκτρολόγιο του χτες.. κι επιτίθεται στο αύριο.. με φόρα χτυπά το κατεστημένο που ενίοτε αναγνώριζε και αναγνωρίζει ως αφέντη του..
Ο μόνος του αφέντης.. αλήθεια μήπως είναι το συμφέρον του; Αυτό τάχα τον οδηγεί στο να παραφρονήσει και να εξεγερθεί; Που πάει ο νους μερικές φορές και τρέχει στο θάνατο;
Κάποτε ήταν ο πόλεμος.. πάντα θα είναι οι ταξικές διαφορές.. η μάχη για την επιβίωση. Σήμερα σύγχρονα τα μέσα.. αυτό όμως δεν αλλάζει τον κώδικα της εξέγερσης.. Ηθικός ή ανήθικος.. πάντα ωστόσο θανατηφόρος ο κώδικας αυτός..
Και μετά το μακρυσκελή πρόλογο.. ας περάσω στο θέμα και στο «#δικο_σας_συναδερφοι». περισσότερα >