Γράφει η Κάτια Καραχάλιου.
Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα σκέφτομαι μια παλιά φίλη με θάρρος και δύναμη. Δίπλα σε ένα παιδί με καρκίνο, με χαμόγελο και αισιοδοξία, για να το ενθαρρύνει, να χαμογελά και να ζήσει με χαρά τη ζωή του.
Αν όχι ο πιο χαρούμενος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ, τότε σίγουρα ένας από τους πιο αισιόδοξους ανθρώπους που έχω συναντήσει στη ζωή μου, με πλατύ χαμόγελο και δυνατό γέλιο που σε συνεπαίρνει.
Και το αποτέλεσμα την δικαίωσε, αφού έχει ένα παιδάκι, που παρά τα όσα πέρασε, γελά με πάθος, ζει με χαρά και κουβαλά αισιοδοξία τόση που δεν έχουν πολλοί άνθρωποι.
