Καμιά φορά με νευριάζουν τόσο πολύ οι γονείς μου που θέλω να τα βαρέσω όλα και να φύγω σ΄ άλλη χώρα.. να μεταναστέψω μακριά.. αρκεί να μην τους βλέπω! Είμαι σίγουρη ότι κι εκείνοι το ίδιο μάλλον θα σκέφτονται.
Ο καβγάδες μας είναι επικοί.. Δεν υπάρχει ώρα ή χώρος.. Παντού μπορεί να μαλώσουμε και οποιαδήποτε στιγμή.. Ακόμα και σε έναν γάμο.. την ώρα που ο ιερέας λέει το περιβόητο «η δε γυνή..».
Οι γονείς μου θέλουν να τα ορίζουν όλα.. Λες και ο κόσμος τους ανήκει.. λες και θα λεν επ’ άπειρον την τελευταία λέξη.. Θέλουν να έχουν λόγο όχι στα ζητήματα που τους αφορούν μόνο.. όπως θα έπρεπε.. αλλά και στον τρόπο ζωής και στις καθημερινές αποφάσεις τις δικές μου.. αλλά ακόμα και των παιδιών μου!
Η μόνιμη δικαιολογία σ’ αυτόν τον απολυταρχισμό των γονέων.. ότι όλη αυτή η εμπλοκή τους στη ζωή μας λέγεται αγάπη των γονέων.. Αγάπη μέσω της προστασίας, μέσω του «μη».. του ελέγχου μέσα στα δικά τους όρια.. Το θεωρούν ίσως χρέος τους να μην ξεφύγουμε από τα δικά τους στάνταρ.. όπως εντούτοις τα έχει ορίσει ο δικός τους κύκλος ζωής.. περισσότερα >
