Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Ανήλιο, ένα όνομα που χάνεται στα βάθη των περασμένων αιώνων! Είναι ένα ορεινό, βλαχόφωνο χωριό που βρίσκεται στο νομό Ιωαννίνων, χτισμένο σε υψόμετρο 1.050 μέτρων, στις πλαγιές της βόρειας Πίνδου, απέναντι από το Μέτσοβο και στη σκιά της βουνοκορφής “Φατζέτου”.
Η ονομασία προκύπτει από το συνθετικό “α(ν)-ήλιος”, δηλαδή, ο χωρίς ήλιο, ο ανήλιαγος. Είτε πούμε τ’ όνομά του στην ελληνική, είτε στη βλάχικη τοπική διάλεκτο “(ν) Κιάρε”, σημαίνει το ίδιο πράγμα: ένα σκιερό μέρος που δεν το βλέπει πολύ ο ήλιος. Είναι γεγονός λοιπόν, πως λόγω του νοτιοδυτικού προσανατολισμού του (με θέα στο Μέτσοβο και την οροσειρά του Λάκμου) και ειδικά το Χειμώνα, αργεί ν’ ανατείλει ο ήλιος στο χωριό και μόλις ίσα προλάβει να το φωτίσει, δύει νωρίς, κάμποση ώρα μετά το μεσημέρι.
Κάποτε, το Μέτσοβο ονομαζόταν “Προσήλιο” και μαζί με το Ανήλιο αποτελούσαν δύο αντικρυστούς ξεχωριστούς οικισμούς της “Χώρας Μετσόβου”. Εκεί βρέθηκα κι εγώ πριν λίγες μέρες, σε αυτό το όμορφο κομμάτι μιας ευρύτερης προστατευόμενης περιοχής (βιότοπος Natura 2000) και ταξίδεψα στις παραδόσεις και τα έθιμά του.
Κι ενώ έχω πολλές μα πάρα πολλές εμπειρίες να μοιραστώ, θα ξεκινήσω με τις “πίτες”! Αγαπημένες χωριάτικες πίτες, ό, τι πρέπει για γιορτές αλλά όχι μόνο! Πάντα μου άρεσαν οι ζύμες, ποτέ δεν ήμουν ικανή να “ανοίγω φύλλο” βέβαια, με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο. Έκαστος στο είδος του, θα πω εδώ, καθώς και ότι ποτέ δεν είναι αργά να μάθεις κάτι καινούριο! περισσότερα >
