Γράφει η Ελένη Φούρλη.
Θα ήθελα σήμερα να σας γράψω για κάτι που με τάραξε πολύ την περασμένη εβδομάδα. Ακόμα δεν έχω συνέλθει.. κατάλαβα μάλιστα αυτό που δηλώνουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι ταξίδεψαν με το μοιραίο τρένο στο δυστύχημα στα Τέμπη.. ότι δεν μπορούν να κοιμηθούν.. ότι το σκέφτονται συνέχεια.. ότι παθαίνουν κρίσεις πανικού. Ναι το καταλαβαίνω.. δεν περνάει εύκολα.
Πριν λίγες ημέρες η Μαρτίνα με φόβισε πάρα πολύ. Έμαθα τι είναι οι πυρετικοί σπασμοί και η υποξία με τον χειρότερο τρόπο. Δεν θέλω να αναφερθώ παραπάνω σ’ αυτό.. ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω. Το να βλέπεις το παιδί σου να γίνεται έτσι και να μην ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.. είναι σοκαριστικό! Τελικά.. αφού πλέον είμαστε στην Αθήνα σε νοσοκομείο Παίδων.. και μετά από πολλές εξετάσεις και ταλαιπωρία κυρίως στο παιδί.. βρέθηκε η αιτία του κακού. Αυτή ήταν ένας αδενοϊος που προφανώς κόλλησε στον παιδικό. Έχουμε δρομο ακόμα.. αλλά θέλουμε μόνο όλοι μας.. να ξεχάσουμε εκείνη την εικόνα του παιδιού και να ηρεμήσουμε.
Δύο σχόλια έχω να κάνω και να κλείσω. Το πρώτο είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους βοήθησαν το παιδί μου. Το έχω ξαναπεί.. σαν τη δουλειά που γίνεται στα νοσοκομεία Παίδων στην Αθήνα δεν υπάρχει. Εύχομαι πάντα να στηρίζει το κράτος τη δημόσια υγεία.. γιατί είναι από τις λίγες φορές που λες ότι αξίζουν οι φόροι που πληρώνω! Το δεύτερο που θέλω να τονίσω.. είναι η προσοχή που πρέπει να δίνουν όλοι στο θέμα των ιώσεων σε παιδικούς σταθμούς και νηπιαγωγεία. Προσωπικά το έχω βιώσει πολύ αυτό με τη Μαρτίνα.. Σας εύχομαι καλό Σαββατοκύριακο και σας αφιερώνω τη φωτογραφία.. με το νόημα ότι καλύτερα να βλέπουμε τα παιδιά μας να είναι ζωηρά παρά..
