Γράφει η Ελένη Φούρλη.
Σε αυτό το άρθρο θα σας μιλήσω για μια αναγνωρισμένη και πιστοποιημένη σχολή από το IKMF (International Krav Maga Federation).. η οποία διδάσκει KRAV MAGA.. ένα σύστημα αυτοάμυνας το οποίο προέρχεται από το Ισραήλ! Θα σας μιλήσω από προσωπική εμπειρία.. αλλά και από τα δεδομένα της εποχής.. που θέλουν τη βία να πρωταγωνιστεί σε σπίτι.. σε σχολείο.. στα γήπεδα.. οπουδήποτε!
Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου.
Οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι το τελείωμα της εφηβείας.. και η έναρξη της ενήλικης ζωής των παιδιών.. όπου ξεκινούν να έχουν στο μυαλό τους την επαγγελματική δραστηριότητα.. το πώς θα εργάζονται για να χτίσουν τη δική τους ζωή.. τη δική τους οικογένεια! Γι αυτό είναι σημαντικές οι πανελλαδικές.. γιατί καθορίζουν αυτή τη νέα αρχή.. με τον καθορισμό της πανεπιστημιακής σχολής που θα φοιτήσει ο μαθητής και που θα λάβει την πρώτη του επαγγελματική κατεύθυνση.
Θαρρώ πως δεν χρειάζεται να εξηγήσω περισσότερο για τη χρησιμότητα των εξετάσεων αυτών.. αλλά από την άλλη.. δεν είναι και η ιερή αγελάδα αυτή η διαδικασία.. ώστε άπαντες.. στο σπίτι και πέριξ αυτού.. να υπηρετήσουμε αυτόν τον σκοπό της επιτυχίας ενός μαθητή στο να έχει καλά αποτελέσματα. Τι θέλω να πω..
Το ιδανικό για τον μαθητή είναι: περισσότερα >
Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου.
Εμπόριο βρεφών.. αλλά και εμπόριο οργάνων. Είναι το Αφγανιστάν.. είναι οι Ταλιμπάν.. είναι η φτώχεια.. η ανέχεια. Κάποιες φωτογραφίες είναι τόσο σκληρές.. είναι γροθιά στο στομάχι. Αν είσαι μάνα.. πώς μπορείς να το διανοηθείς; Ένα παιδί δίνει το νεφρό του για να μπορέσει να ζήσει η οικογένειά του. Ένα παιδί κινδυνεύει να πεθάνει σε πρόχειρο χειρουργείο.. γιατρών εμπόρων.. γιατρών διαβόλων.
Η φωτογραφία με το αγόρι.. περιλαμβάνεται σε ένα φωτορεπορτάζ με τίτλο «Το τίμημα της ειρήνης στο Αφγανιστάν».. που διακρίθηκε στο διαγωνισμό World Press Photo 2023. Ο Mads Nissen και ο δημοσιογράφος Bo Sondergaard πραγματοποίησαν αποστολή στο Αφγανιστάν για λογαριασμό της εφημερίδας Politiken. Είναι η φωτογραφία ενός 15χρονου αγοριού στο Αφγανιστάν, που οι γονείς του αποφάσισαν να πουλήσουν ένα του νεφρό για να μπορέσουν να επιβιώσουν.
Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου.
Μιλούσα τις προάλλες με μια φίλη σχετικά με ένα συμβάν που της έτυχε.. Λοιπόν.. ο 8χρονος γιος της μπήκε ξαφνικά στο μπάνιο (ξέχασε να κλειδώσει) και την είδε εντελώς γυμνή. Αμήχανη στιγμή ε; Είναι εξάλλου τεράστιο ταμπού το γυμνό σώμα.. ιδίως όταν πρόκειται για κάποιον-α που γνωρίζουμε.
Στη χώρα μας η προβολή ενός γυμνού σώματος στο δρόμο ή σε μια πλατεία φερειπείν.. απαγορεύεται δια νόμου.. πλην καλλιτεχνικών έργων όπου η θέασή τους είναι πάλι ελεγχόμενη (πχ gallery).. Πιστεύω πως η ενοχοποίηση του γυμνού σώματός μας.. ανήκει σε ένα θεοκρατικό σύστημα αξιών που υιοθετεί μια ενοχική αντιμετώπιση του ανθρώπου. Αδάμ και Εύα κτλ.. Να σημειώσω ότι κατά την αρχαιότητα.. δεν υπήρχε η ίδια αντιμετώπιση στο γυμνό.. αντιθέτως.. ένα καλό γυμνό σώμα.. αποθεώνονταν!
Γιατί τα γράφω όλα αυτά.. Γιατί μια από τις πιο δύσκολες καταστάσεις στη σχέση γονιών – παιδιού.. είναι να μιλήσεις – να εξηγήσεις στο παιδί για το σεξ. Αναρωτιόμαστε οι γονείς αν πρέπει.. πότε πρέπει.. και πώς να μιλήσουμε για το σεξ με τα παιδιά μας! Πώς θα περάσουμε από τον πελαργό στο αντρικό σπέρμα; Πώς θα απαντήσουμε στην ερώτηση ¨γιατί φιλιούνται στο στόμα αυτοί οι δυο άντρες¨; περισσότερα >
Γράφει η Νίκη Μπάκουλη / Πηγή: News24/7.
Ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της διαταραχής αυτιστικού φάσματος (ΔΑΦ) είναι η απροθυμία του ατόμου να έχει οπτική επαφή με άλλους -σε φυσικές συνθήκες.
Συνθήκη που αποτελεί πολύ σημαντικό μέρος των καθημερινών αλληλεπιδράσεων.
To 2017 μελέτη είχε ενημερώσει ότι η αποφυγή της οπτικής επαφής δεν ερμηνευόταν ως ένδειξη κοινωνικής και προσωπικής αδιαφορίας, όπως είχε προταθεί στο παρελθόν.
Αναφορές από άτομα με ΔΑΦ υποδήλωναν ακριβώς το αντίθετο.
Πολλοί είχαν εξηγήσει ότι το να κοιτάζουν άλλους στα μάτια ήταν άβολο ή αγχωτικό. Μερικοί πρόσθεσαν ότι ένιωθαν να «καίγονται». περισσότερα >
Γράφει η Πέννυ Αδάμου.
Όλοι θυμόμαστε τον εαυτό μας μικροί να πηγαίνουμε στο κρεβάτι των γονιών μας για να μην φοβόμαστε.
Τώρα πια ως γονείς προσπαθούμε να λύσουμε τον φόβο των δικών μας παιδιών, ενώ κάποιες φορές θυμώνουμε που δεν θέλουν να πάνε στο δωμάτιο τους.
Ψυχραιμία! Για όλα υπάρχουν λύσεις.
Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου.
Μήπως στο παρελθόν έχετε παρατηρήσει μεταπτώσεις στην ψυχολογία του παιδιού σας 2 με 3 βδομάδες πριν την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς; Μήπως εμφάνισε παράξενες ή εσείς τις θεωρήσατε ανεξήγητες στάσεις στη συμπεριφορά του; Είναι απολύτως φυσικό να συμβαίνει αυτό.. μιας και το ψυχολογικό πέρασμα από τις διακοπές στο καθημερινό πρόγραμμα του σχολείου και στις υποχρεώσεις.. δεν είναι διόλου εύκολο! Από εκεί που σκέφτεται μόνο τη θάλασσα.. πλέον το μυαλό αρχίζει να στέλνει σήματα για την προετοιμασία της αλλαγής κατάστασης..
Αναζήτησα γι’ αυτό σε διάφορα φόρουμ του εξωτερικού τα οποία ασχολούνται με την παιδική ψυχολογία.. τρόπους ή ιδέες με τις οποίες θα βοηθήσουμε το παιδί μας να το πάρει λίγο πιο χαλαρά αυτό που έρχεται.. δηλαδή το τέλος των διακοπών και το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς..
Θέλετε να δούμε μαζί κάποια πραγματάκια τα οποία θα πρέπει από την ερχόμενη βδομάδα να τα κάνουμε με το παιδί ώστε να μπει ομαλά στη νέα σεζόν; Καταρχάς να σημειώσω ότι τα σχολεία ανοίγουν τη Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου. περισσότερα >
Γράφει η Κάτια Καραχάλιου.
Μέσα στις δυσκολίες της ανάπτυξης ενός παιδιού είναι και το να το μάθουμε να κοιμάται μόνο του.
Το να μάθει να είναι ανεξάρτητο είναι κάτι βασικό για την προσωπικότητα του.
Αν όμως φοβάται και δεν θέλει να κοιμηθεί μόνο του, τότε τι κάνεις;
Γράφει η Ελένη Φούρλη.
Όλες ή οι περισσότερες φίλες το έχετε περάσει! Παιδική ίωση και μάλιστα καλοκαιριάτικα! Δεν σας συνήθισα σε μαμαδίστικα κείμενα.. αλλά επειδή οι τελευταίες ημέρες είναι κάπως στο σπίτι.. σκέφτηκα να σας μεταφέρω τις σκέψεις μου..
Η Μαρτίνα είχε ίωση.. Τόσες ημέρες κλεισμένη στο σπίτι με πυρετό και άλλα συμπτώματα.. κουράστηκε το παιδί και ξεκίνησε τις γκρινίτσες! «Μαμά να πάμε στις κούνιες».. «μαμά να πάμε στη θάλασσα».. και τα αιτήματα συνεχίζονταν όλον αυτόν τον καιρό! «Θα πάμε Μαρτίνα».. απαντούσα εγώ.. «πότε μαμά;».. μου έλεγε.
Τι να κάνω κι εγώ.. για να ξεχαστεί από την αρρώστια.. υποχώρησα στο θέμα των παιδικών και την άφησα να βλέπει με τις ώρες! Την βλέπετε.. εκεί κολλημένη στην οθόνη! Πέρασαν κάποιες ημέρες και η Μαρτίνα ήταν καλύτερα.. Οπότε σκέφτηκα να πάμε στις κούνιες!
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πώς έκανε μόλις τις είπα ότι θα πάμε στις κούνιες! Τρελάθηκε από τη χαρά της! Τα παιδιά θέλουν παιχνίδια.. θέλουν την παιδική χαρά.. τον παιδότοπο.. τη θάλασσα.. και γενικά θέλουν να κινούνται!
Η Μαρτίνα χάρηκε τόσο πολύ που βγήκαμε από το σπίτι.. που πήρε μαζί και τα παιχνίδια της στην παιδική χαρά! Αυτά δηλαδή που βαριόταν να τα παίξει στο σπίτι! Εσείς κορίτσια πώς βιώνετε τέτοιες καταστάσεις; Με τι απασχολείτε τα παιδιά σας όταν θα πρέπει να αναρρώσουν στο σπίτι; Θα ήθελα τις ιστορίες σας!
Γράφει η Ελένη Φούρλη.
Το περασμένο Σάββατο ενώ είχα τις μαύρες μου με την απώλεια του Λίο (το σκυλάκι μου έφυγε μετά από 12 χρόνια).. η Μαρτίνα είχε όρεξη για κούνιες! Που να πάμε.. που να πάμε.. είχα και μια δουλειά εκεί κοντά.. και τελικά πήγαμε σε μια παιδική χαρά στη Ν. Αρτάκη.
«Μαμά τι ωραίες κούνιες».. μου λέει η Μαρτίνα! Όντως νομίζω ότι είναι η καλύτερη παιδική χαρά που έχουμε πάει! Μέχρι και η Μαρτίνα το κατάλαβε! Χαίρομαι πραγματικά να βλέπω ότι.. σε ότι αφορά στα παιδιά.. υπάρχει ενδιαφέρον από το δήμο! Δεν συμβαίνει όμως πάντα αυτό.. γι’ αυτό και τέτοιες παιδικές χαρές ξεχωρίζουν!
Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Τι γίνεται με τα παιδικά πάρτι;;; Είμαι πολύ μπερδεμένη τις τελευταίες μέρες και δεν ξέρω πραγματικά τι να κάνω!
Πλησιάζουν τα γενέθλια του μικρού και ψάχνω να βρω μία ιδέα να μπορέσει να γιορτάσει με τους φίλους του με το μικρότερο δυνατό ρίσκο. Και η εξίσωση είναι δύσκολη: είναι χειμώνας, ο καιρός απρόβλεπτος, στο σπίτι θα πρέπει να περιορίσουμε τους καλεσμένους, σε άλλο χώρο π.χ. παιδότοπο οι περισσότεροι αισθάνονται ανασφάλεια, σε άλλους κλειστούς χώρους δεν ξέρω τι ισχύει (εμβολιασμός – μάσκες), αν μαζευόμασταν κάπου έξω θα πρέπει να έχουμε σύμμαχο τον καιρό και γενικά όπως καταλάβατε δεν καταλήγω πουθενά!
Θυμάμαι την περίοδο πριν ξεσπάσει η πανδημία, σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο είχαμε πρόσκληση για κάποιο παιδικό πάρτι. Εκείνη την περίοδο, ακόμα και το χειμώνα, ήταν πολύ δύσκολο να βρεις διαθεσιμότητα σε παιδότοπο, ενώ συχνά γίνονταν τρία και τέσσερα πάρτι γενεθλίων μαζί την ίδια ώρα στον ίδιο χώρο! Δεν ξέρω αν αυτές οι εποχές θα επιστρέψουν ξανά (δεν ήταν και ό, τι καλύτερο), πάντως τελευταία και δειλά δειλά γίνονται κάποια πάρτι με λιγότερο κόσμο και πιο “μαζεμένα”. περισσότερα >
