Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου.
Βλέποντας τις εικόνες από τις Ροβιές, από τη Λίμνη και από το μέγεθος της φωτιάς που κατασπάραξε το όμορφο δάσος της βόρειας Εύβοιας νιώθω ότι είμαστε πολύ μικροί απέναντι στις καταστροφικές δυνάμεις της φύσης.
Όταν οι ήρωες πιάνουν τις μάνικες και προσπαθούν να διασώσουν ότι μπορούν από το βιός των συνανθρώπων τους.. και κυρίως όταν το κάνουν με αυταπάρνηση και αυτοθυσία σα να πρόκειται για τη δική τους περιουσία.. αυτό μπορεί να είναι παρήγορο αλλά όχι και αρκετό για να νιώσουμε ασφάλεια..
Μέσα σε 2 μέρες κατακάηκαν χιλιάδες στρέμματα δάσους.. καταστράφηκαν τόσα σπίτια.. να μη μιλήσω για τα καημένα τα ζωάκια.. Η μόνη χαρμόσυνη είδηση είναι ότι δεν πέθανε κάποιος άνθρωπος.. Είναι πολύ σημαντικό κι αυτό.. ωστόσο αν συνυπολογίσουμε τις ψυχολογικές συνέπειες.. τότε θα καταγράψουμε πολλούς «θανάτους»..
Γι αυτούς τους ψυχολογικούς θανάτους υπάρχουν ευθύνες της πολιτείας.. Όσο κι αν θέλουν ορισμένοι τα τις κρύψουν.. οι ευθύνες είναι υπαρκτές. περισσότερα >