Φέτος τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Η επέτειος του “ΟΧΙ” δεν εορτάστηκε όπως άλλες χρονιές, δεν βγήκαμε να δούμε την παρέλαση, δεν αντιληφθήκαμε την μέρα τόσο έντονα. Κατατέθηκαν στεφάνια, έγιναν οι δοξολογίες που γίνονταν κάθε χρόνο, όμως και πάλι μας έλειψε να βλέπουμε παιδάκια στο δρόμο ντυμένα για παρέλαση.
Μας έλειψε να βγούμε για να δούμε τα παιδιά μας να παρελάζουν, τα ανίψια μας, τα παιδιά των φίλων μας. Ο κορωνοϊός άλλαξε τις συνήθειες, τόσο που δεν προλάβαμε να τις διαχειριστούμε. Φέτος δεν θυμηθήκαμε τις εποχές που ήμασταν και εμείς μαθητές και παρελάζαμε, οι σημαιοφόροι δεν χάρηκαν, δεν αγόρασαν άσπρα γάντια. Τα μόνα γάντια που είδαμε φέτος ήταν τα μια χρήσεως που μας προστατεύουν από τον κορωνοϊό.
Και μπορεί όλο αυτό να ξέρουμε πως θα περάσει αργά ή γρήγορα, όμως πόσα άραγε πράγματα της ζωής μας θα έχει αλλάξει.
Τι πρέπει όμως να κρατήσουμε, ακόμα και αν δεν μας δόθηκε η ευκαιρία φέτος να το σκεφτούμε.
Να κρατήσουμε πως το “ΌΧΙ” και κάθε “ΌΧΙ” είναι σημαντικό. Μέσα από τα “ΌΧΙ” μας κερδίζουμε αγώνες, κρινόμαστε, πετυχαίνουμε ή αποτυγχάνουμε.
Κάθε “ΌΧΙ” έχει το δικό του νόημα.
Να κρατήσουμε επίσης πως η ιστορία γράφτηκε, υπάρχει και καθορίζει έναν λαό. Μπορεί κάθε επέτειος να είναι σημαντική, όμως η έλλειψή της για έναν χρόνο δεν θα μας οδηγήσει στην απάθεια, ούτε στη λήθη.
Πρέπει να θυμόμαστε πως σεβόμαστε όλους εκείνους που έχασαν την ζωή τους στη μάχη. Γιατί όλες οι μάχες έχουν απώλειες, όμως είναι σημαντικό να μάχεσαι για το κοινό όφελος.
Ας μείνουμε για λίγο σπίτι μας, ας προστατεύσουμε τους εαυτούς μας από τον αόρατο εχθρό-κορωνοϊό. Όμως μην ξεχνάμε πως η ιστορία μας δεν χρειάζεται μόνο εκδηλώσεις για να μείνει ζωντανή.
Χρειάζεται τον σεβασμό μας και την μνήμα μας.
Κάτια Καραχάλιου