Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Η έκρηξη στο λεβητοστάσιο δημοτικού σχολείου στις Σέρρες, που είχε ως αποτέλεσμα να εκσφενδονιστεί η πόρτα 40 μέτρα μακριά, σκοτώνοντας ένα αθώο παιδί που έπαιζε στο προαύλιο και τραυματίζοντας άλλα δύο, βύθισε σε πένθος όλη τη χώρα. Το τραγικό συμβάν έγινε γνωστό χθες, 5 Δεκεμβρίου 2022, συγκλονίζοντας τους πάντες, κι ενώ τα αίτια της τραγωδίας ερευνώνται, αναπόφευκτα αναρωτιόμαστε όλοι, για ακόμη μία φορά, που ζούμε και τι ζούμε…
Ανθρώπινο λάθος; Εγκληματική αμέλεια; Ανευθυνότητα; Θα απαντήσει η Δικαιοσύνη.
Σχετικό ή άσχετο με το θέμα, λίγο με νοιάζει να σας πω την αλήθεια, είναι γεγονός ότι τα δημόσια σχολεία και τα νοσοκομεία είναι κακοσυντηρημένα, παραμελημένα, υποστελεχωμένα, ενώ τους αναλογεί, σταθερά και ανέκαθεν, μικρό και ανεπαρκές μέρος του δημόσιου προϋπολογισμού δαπανών.
Δείξτε μου έναν Δήμο που δαπανά για τα σχολεία περισσότερα κονδύλια από εκείνα για στολισμούς, φαντασμαγορικά shows και celebrities που φωταγωγούν πλατείες και Χριστουγεννιάτικα δέντρα. Αντιθέτως, έχουμε να παρουσιάσουμε σχολικά κτίρια υπό κατάρρευση, τουαλέτες ντροπής, υποδομές κι εγκαταστάσεις για κλάματα, κινδύνους παντού και καμία πρόνοια για ασφαλή σχολικά συγκροτήματα. Φτωχά σχολεία που περιμένουν καμιά δωρεά τριπλομεταχειρισμένων ηλεκτρονικών υπολογιστών, εξοπλισμού και αναλωσίμων, μέσω κάποιας ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Όλοι εμείς που στέλνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο, θα μπορούσαμε να είμαστε στη θέση αυτών των γονέων σήμερα. Όλοι εμείς οφείλουμε να μιλήσουμε, να διεκδικήσουμε και να είμαστε παρόντες στα σχολεία όπου φοιτούν τα παιδιά μας. Πρέπει να πιέσουμε για αλλαγή προς το καλύτερο. Πρέπει να συμμετέχουμε ενεργά στους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, των οποίων οι αρμοδιότητες και οι ασχολίες σχετίζονται άμεσα με την επίλυση των προβλημάτων που αφορούν στην οργάνωση και λειτουργία των σχολείων και χρειάζονται συλλογική προσπάθεια ώστε ν’ αντιμετωπιστούν.
Οι σύλλογοι γονέων είναι οι συνδετικοί κρίκοι ανάμεσα σε γονείς-κηδεμόνες και τα σχολεία. Εκπροσωπούν τους γονείς και ασχολούνται με διάφορα θέματα εκτός των εκδρομών και των εκδηλώσεων. Αυτά τα θέματα σχετίζονται με τη δημόσια υγεία, την ασφάλεια και την κοινωνική ευαισθησία.
Πολύ συχνά με λυπεί η ελιππής συμμετοχή γονέων σε συνελεύσεις ή δράσεις που διοργανώνει ο σύλλογος του δικού μας σχολείου. Αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να είναι ο λόγος που ένας γονέας δεν θεωρεί προτεραιότητα να παραβρεθεί. Από την άλλη πλευρά, χαίρομαι όταν βλέπω ότι αρκετοί είναι εκείνοι που βοηθούν με ό, τι μέσα διαθέτουν, είτε πρόκειται για την επιρροή τους είτε για τα ίδια τους τα χέρια όταν έρχονται και βάφουν τοίχους, καθαρίζουν, ράβουν και κρεμάνε καινούριες κουρτίνες. Ωστόσο, αρκεί αυτό;
Το σχολείο πρέπει να είναι για τα παιδιά ένα περιβάλλον χαράς και ασφάλειας. Από ένα τέτοιο περιβάλλον, ένα παιδάκι δεν γύρισε σπίτι του, μια οικογένεια θρηνεί και δεν θα δικαιωθεί ποτέ.
Εδώ είμαστε και περιμένουμε την απόδοση ευθυνών. Εδώ είμαστε και πρέπει ν’ αναλάβουμε επιτέλους και τις δικές μας ευθύνες, όλοι.