Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου.
Φίλες επανέρχομαι με θέμα εκλογών. Σας έγραψα και χτες ότι οι εκλογές είναι αυτήν την περίοδο στο επίκεντρο της κοινωνίας.. των συζητήσεων.. ακόμα και των αποφάσεων που θέλουμε να πάρουμε. Λέμε.. κάτσε να δούμε τι θα φέρει πρώτα η κάλπη και μετά αποφασίζουμε!
Εχτές λοιπόν σας συμβούλεψα να πείτε στα παιδιά σας να είναι.. ψηφοφόροι του τελευταίου θρανίου. Δηλαδή.. να απαιτούν από τον δάσκαλο – πολιτικό.. να τους πείσει.. να μη θεωρήσει ποτέ ως δεδομένο ότι είναι επαρκή τα πεπραγμένα του!
Σήμερα έρχομαι με μια ακόμα συμβουλή.. και θα προσπαθήσω να κάνω πολλά τέτοια άρθρα μέχρι την κάλπη. Σήμερα θα μιλήσουμε για την πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα ενός νέου ψηφοφόρου. Θα σημειώσω μέσω παραδείγματος.. κάτι που συμβαίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό στη χώρα μας..
Στην Ελλάδα.. είναι κάποιος εργάτης ή εργαζόμενος.. αλλά ψηφίζει κόμματα που είναι λιγότερο φιλοεργατικά από άλλα. Σίγουρα υπάρχει το ΚΚΕ που είναι το απόλυτα εργατικό κόμμα.. αλλά είναι φυσικά δικαιολογημένη και η ανησυχία μιας τόσο ριζοσπαστικής για τα ευρωπαϊκά δεδομένα διακυβέρνησης.. Υφίσταται ωστόσο και η ιδεολογική διάκριση μεταξύ σοσιαλισμού και φιλελευθερισμού. Είναι αυτές έννοιες που – άκουσον άκουσον – δεν είναι γνωστές σε πολύ μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων.
Η μεγάλη τάση του κόσμου βασίζεται στην προσδοκία. Θεωρεί ότι η ιδεολογία πάει στην άκρη.. όταν η προσδοκία για πολλές δουλειές.. και καλά αμειβόμενες δουλειές.. είναι προϊόν αποτελεσματικής κυβέρνησης και όχι ιδεολογίας. Όμως φίλες δεν είναι έτσι. Κοιτάξτε τι γίνεται στα νησιά μας. Δεν βρίσκουν εργατικά χέρια για σεζόν και φέρνουν μετανάστες. Γιατί το κάνουν αυτό; Γιατί θέλουν να κερδίσουν οπότε.. δεν θέλουν μεγάλο μισθοδοτικό έξοδο! Άρα.. εδώ έχουμε πολλές θέσεις εργασίας.. αλλά στην ουσία.. έχουμε πολλές θέσεις δουλείας!
Γι αυτό.. να πείτε στα παιδιά σας ότι.. η ιδεολογία έχει σημασία στην κάλπη. Και κάτι ακόμα. Από πού προέρχεται το παιδί σας; Είναι παιδί λαϊκής οικογένειας που εκπαιδεύτηκε σε δημόσιο σχολείο και όταν αρρώσταινε πήγαινε σε δημόσιο νοσοκομείο; Αυτό είναι το ένα ζητούμενο.. αυτό το «ψηφίζω ότι είμαι». Το άλλο είναι.. το τι φιλοδοξεί να γίνει το παιδί. Η φιλοδοξία.. προσδοκία.. ελπίδα.. είναι το «ψηφίζω ότι θέλω να γίνω». Εκεί λοιπόν.. σε συνδυασμό με το χθεσινό άρθρο.. προκύπτει ένα μεγάλο ζητούμενο για το νέο ψηφοφόρο.
Είναι το ζητούμενο της εμπιστοσύνης. Ποιον εμπιστεύομαι; Επομένως.. αυτή η ερώτηση που εξάγουν τα δυο πρώτα μου άρθρα.. είναι «σε ποιον δίνω ψήφο εμπιστοσύνης;».
Θα έρθουν κι άλλα άρθρα.. Θέλω να θυμόσαστε ότι η ψήφος μας είναι η μόνη δύναμή μας. Πρέπει να πείσετε τα παιδιά σας να ψηφίσουν. Να τα εμφυσήσετε τις αξίες της δημοκρατίας μας..
Φωτογραφίες: Unsplash (RepentAnd SeekChristJesus, Jurica Koletić and Annie Spratt)