Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου.
Μου κέντρισε το ενδιαφέρον ένα άρθρο το οποίο δεν με ξάφνιασε μεν.. αλλά βέβαια πάντα έχω την ελπίδα ότι ως φαινόμενο τείνει να επαλειφθεί! Μιλάω για τους γονείς οι οποίοι επεμβαίνουν στο έργο των εκπαιδευτικών και επιπλέον.. τους κάνουν και υποδείξεις σχετικά με τον τρόπο εκπαίδευσης των παιδιών στην τάξη!
Θα διαβάσετε φυσικά το παρακάτω απόσπασμα.. και η συμβουλή μου στην εκπαιδευτικό.. σχετικά με την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων.. είναι να προμηθευτεί ένα κοινό σπρέι από την αγορά.. και να τους ψεκάζει! Είναι παντελώς ανεύθυνοι οι γονείς που θωρούν πως εκείνοι ξέρουν καλύτερα το πώς θα εκπαιδευτούν τα παιδιά τους.. από τα σχολειά! Δεν γράφω άλλα γιατί θα ξεπεράσω τα όρια! Διαβάστε και κρίνετε!
«Όταν είσαι εκπαιδευτικός με όνειρα και όραμα για τα παιδιά, μπορεί τελικά η ζωή σου να μην είναι τόσο εύκολη…Διδάσκω τα τελευταία δέκα χρόνια το μάθημα της θεατρικής αγωγής στη δημόσια πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Ένα μάθημα που, για εμένα, μαθαίνει στα παιδιά τον κόσμο μέσα από το παιχνίδι και τις τέχνες.
Κάθε χρόνο, ανάμεσα σε πολλές θεματικές, ασχολούμαστε με τα στερεότυπα. Προσπαθώ μέσα από ένα σύνολο παιχνιδιών να βοηθήσω τα παιδιά να κατανοήσουν ότι τα χρώματα, τα παιχνίδια, τα αθλήματα, τα χόμπι, οι δουλειές του σπιτιού, τα επαγγέλματα δεν έχουν φύλο αλλά μόνο δικαίωμα στην επιλογή. Επίσης ότι το χρώμα και η καταγωγή μου δεν είναι αυτά που καθορίζουν τον χαρακτήρα μου.
Μία που πιάνω τη θεματική και μια που ξεκινάνε τα προβλήματα. Δυο γονείς, γιατί τόσοι είναι πάντα, θα θορυβηθούν από το ασύλληπτο θράσος μου να διδάξω στα παιδιά τους τέτοια αίσχη.
Δεν θα αρχίσω να εξιστορώ όλα τα περιστατικά, γιατί έχω από σπάσιμο αυτοκινήτου μέχρι τραμπουκισμό. Θα ασχοληθώ μόνο με το τελευταίο σκηνικό.
Δυο γονείς, με ενημερώνουν με email ότι το μάθημα για τα στερεότυπα, έθιξε τα παιδιά τους. Μου ζήτησαν να τους ενημερώσω εάν θα κάνω στο μέλλον κάτι αντίστοιχο. Τους διαβεβαίωσα ότι θα κάνω και ζήτησα να μου περιγράψουν ποια στιγμή του μαθήματος είναι αυτή που έθιξε τα παιδιά.
Μου απάντησαν “είπατε ότι το ροζ και οι κούκλες δεν είναι μόνο για κορίτσια και θα θέλαμε να ξέρουμε αν ακολουθείτε το νέο πρόγραμμα του υπουργείου παιδείας για να μην στέλνουμε τα παιδιά μας στο μάθημα σας”. Επίσης μου ξεκαθάρισαν ότι η ηθική διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους πρέπει να γίνεται αυστηρά από αυτούς.
Δηλαδή δεν μου φτάνει που πρέπει να απολογηθώ για τα αυτονόητα, με κάνουν και συμπεθέρα με το υπουργείο, το συντηρητικό πρόγραμμα του οποίου θεωρούν προχωρημένο, που δεν έχω σε καμία εκτίμηση και προσπαθούν να ορίσουν και τη φύση της εκπαίδευσης.
Τα παιδιά σταμάτησαν να έρχονται στο σχολείο τη μέρα που είχα μάθημα για κάμποσο καιρό και εγώ δεν μπορούσα να παρέμβω γιατί δεν είχαν ξεπεράσει το όριο των απουσιών, βάσει νόμου. Φυσικά βρήκα τον τρόπο να ταράξω τα νερά και τα παιδιά επανήλθαν στο πρόγραμμα τους. Και με αγαπάνε, το βλέπω στο φοβισμένο χαμόγελο τους και στα ματάκια τους.
Γιατί ξέρουν ότι η πρόθεση μου δεν είναι να τους θίξω. Εν ολίγοις. Ένας κούκος μπορεί να μην φέρνει την άνοιξη, όμως ένα βιωματικό και παιδοκεντρικό μάθημα μπορεί να βοηθήσει να σωθούν παιδιά που το έχουν πραγματική ανάγκη».
Ιωάννα Δούμα από Παρατηρητήριο έμφυλων στερεοτύπων για γονείς – και όχι μόνο