Γράφει η Πέννυ Αδάμου.
Πιέζετε το παιδί σας να έχει πρόγραμμα; Το πιέζετε να διαβάζει;
Και όμως, όσο καλές προθέσεις και αν έχετε, πρέπει να βρείτε έναν τρόπο να μην πιέζεται αλλά ταυτόχρονα να προσπαθεί.
Η προσπάθειά του πρέπει να ανταμείβεται όχι από εσάς, αλλά από το σχολείο, από τους βαθμούς του. Να μάθει να είναι καλός, να θέλει να ξεχωρίζει.
Και αυτό ακριβώς πρέπει να τους μάθετε. Να μάθουν να είναι νικητές. Όχι εγωιστές, αλλά νικητές.
Νικητής στο σχολείο, στην δουλειά του αργότερα και στη ζωή. Να μάθει να μάχεται για αυτά τα οποία θέλει και τα καλά να τα νιώθει.
Να έχει τη χαρά του καλού βαθμού, του κοπλιμέντου. Με το να πιέζετε εσείς να διαβάσει και να τσακώνεστε δεν μπορείτε να κερδίσετε τίποτα περισσότερο από το να τον διώχνετε από αυτόν τον δρόμο.
Το παιδί δεν περνά καλά όταν πιέζεται. Δεν περνά καλά όταν εσείς τον κλείνετε στο δωμάτιο να διαβάσει. Πρέπει να του το λέτε με καλό τρόπο.
Σε καμία περίπτωση δεν λέμε να μην λέτε απολύτως τίποτα και να τον αφήνετε να αποτύχει και να απογοητευτεί. Λέμε να είστε δίπλα του, να τον βοηθάτε σε ό,τι χρειάζεται, αλλά να του αφήνετε και χρόνο να αναπνεύσει.
Μην το φορτώνετε με πολλά χόμπι, με πολλές γλώσσες, με πολλά φροντιστήρια. Βγάλτε του εμμέσως ένα ωραίο πρόγραμμα που θα μπορεί να ακολουθεί και στη συνέχεια να βρει τα δικά του πατήματα και τον δικό του χρόνο.
Μην μετατρέπετε το διάβσμα σε κάτι καταναγκαστικό, αλλά σε κάτι ευχάριστο. Διαβάστε μαζί του αλλά διασκεδάζοντας μαζί.
Οι γονείς πάντα έχουν τον τρόπο! Μην πιέζεστε και εσείς, γιατί αυτό δεν κρύβεται και του το περνάτε, ίσωφς με όχι καλό τρόπο!