Γράφει η Πέννυ Αδάμου.
Είμαστε στο 2024, κάπου σιγά σιγά οι διάσημοι βγαίνουν σε συνεντεύξεις και μιλούν για τις ψυχοθεραπείες τους και κάπως έτσι ξεκινά να πέφτει το τείχος του ταμπού.
Δεν επιτρέπεται να υπάρχει μέχρι και τώρα η σκέψη πως για να πάει κάποιος για ψυχανάλυση, πρέπει απαραίτητα να έχει πρόβλημα.
Και αυτό, γιατί όλοι μας, όλοι μας και χωρίς εξαίρεση έχουμε θέματα προς επίλυση.
Δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε και μόνοι να τα λύσουμε, όμως ένας ειδικός, μπορεί να σου δώσει την σωστή κατεύθυνση.
Δεν είναι χαζοί και αδύναμοι όσοι κάνουν ψυχοθεραπεία. Είναι αντίθετα πιο δυνατοί, γιατί έρχονται αντιμέτωποι με αδυναμίες και πληγές τους, μέσα από τα μάτια ενός άλλου, του ψυχολόγου.
Εκεί που μπορεί να νομίζεις πως έχεις δίκιο, ένας επιστήμονας σου λέει πως ίσως δεν είναι τα πράγματα όπως τα βλέπεις. Σε φέρνει αντιμέτωπο με παιδικά τραύματα, με αδυναμίες που μέσα σου βαθιά κάπου έκρυψες και ίσως ξέχασες.
Το να αμφισβητείται ένας κλάδος, νομίζοντας πως όλοι μπορούμε να τα λύσουμε όλα μόνοι είναι μια λάθος οπτική.
Είμαστε γεννημένοι για να μοιραζόμαστε. Μοιραζόμαστε με φίλους, οικογένεια, ο καθένας με όποιον θέλει, δύσκολες στιγμές, όμως πάντα η γνώμη τους είναι υποκειμενική.
Όσο προοδεύουμε και εξελισσόμαστε, πρέπει να αλλάζουμε απόψεις, να δεχόμαστε βοήθεια ειδικών και να ψάχνουμε καλύτερα το μέσα μας.
Η ψυχή μας δεν σημαίνει πως αντέχει τα πάντα. Υπάρχουν στιγμές που χρειάζεται restart και αυτό το restart πρέπει να το κάνεις, για να μπορείς να παίρνεις ανάσα και να αναζωογονείσαι.
Αφήνουμε στην άκρη τα ταμπού, δεν κρίνουμε και δεν κρινόμαστε, για μια καλύτερη κοινωνία και μια καλύτερη ψυχική υγεία.