Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Έφτασε άλλη μια ζεστή, καλοκαιρινή, Αυγουστιάτικη Παρασκευή, φίλες και φίλοι! Απολαμβάνουμε λίγα ακόμη μπάνια στη θάλασσα, ίσως λίγες μέρες ακόμη διακοπές για τους τυχερούς και μετράμε πλέον αντίστροφα για την επιστροφή μας στην καθημερινότητα.
Δεν είμαι σε καμία περίπτωση «καλοχειμωνάκιας». Ίσα – ίσα θα προσπαθήσω να τη βγάλω στην παραλία και να απολαύσω κάθε δειλινό μέχρι τα πρωτοβρόχια. Το μόνο που θα μειώσω λιγάκι είναι το φαγητό (!!!) και αυτό γιατί θα χρειαστώ γκαρνταρόμπα από την αρχή, το φθινόπωρο!
Έμπνευση για το σημερινό στόχο Σαββατοκύριακου είναι το παιχνίδι στην άμμο… Τα μικρά παιδιά, και όχι μόνο, λατρεύουν να σκάβουν την άμμο, να φτιάχνουν κάστρα, τείχη, πύργους και ό, τι άλλο φαντάζονται και να τα στολίζουν με βοτσαλάκια, κοχύλια, θαλασσόξυλα.
Όπως περήφανα καμαρώνουν τα μικρά αρχιτεκτονικά τους θαύματα και ονειρεύονται ότι ζουν σ’ ένα παραμυθένιο βασίλειο περιτριγυρισμένο από θάλασσα, εύκολα μπορεί να περάσει ένα πλοίο, να φυσήξει ένας άνεμος και να γκρεμιστούν τα πάντα, με ένα και μόνο κύμα! Ο θυμός και η απογοήτευση, θα δώσουν με τη σειρά τους χώρο στην αποδοχή κι έπειτα στη διαπίστωση ότι τα κάστρα από άμμο είναι μια εφήμερη χαρά…
Ωστόσο τα παιδιά ποτέ δεν το βάζουν κάτω και ξεκινούν από την αρχή, να σκάβουν με τα φτυαράκια τους, να χτίζουν, να κουβαλάνε νερό και να αφήνουν τα ίχνη της δημιουργικότητάς τους στην άμμο, τα οποία μπορεί να εξαφανίζονται αστραπιαία σε μια στιγμή, αλλά μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη τους.
Όλα τα παραπάνω δεν τα σκέφτηκα πρώτη φορά τώρα… Το παιδάκι μου είναι μεγάλο κι έχει περάσει στην επόμενη φάση! Όμως τα σκέφτηκα ξανά όταν συναντηθήκαμε με μικρότερα παιδάκια και κάπως έπρεπε να παίξουν αρμονικά όλα μαζί… Όσο οι μεγάλοι ανακατευόμασταν στο παιχνίδι τους τόσο εκείνα αντιδρούσαν (λογικό;;;).
Το καθένα έσκαβε το δικό του λαγούμι – πισίνα στην άμμο με πάθος και ήθελε να είναι το μεγαλύτερο, το πιο βαθύ, το καλύτερο, το ομορφότερο. Όλο το παιχνίδι μια ατέλειωτη σύγκριση: Οι δικές μου πέτρες είναι πιο όμορφες, τα δικά μου κοχύλια πιο σπάνια, η δική μου πισίνα πιο μεγάλη. Μέχρι που ο ένας (κατά)πατούσε τα σύνορα του άλλου από ζήλια με τον άλλον να θυμώνει και κάνει αντίποινα.
Όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με κάτι άλλο και απομακρύνθηκα για λίγη ώρα συνέβη κάτι σχεδόν μαγικό, άλλο ένα μάθημα ζωής δηλαδή…
Τα παιδιά αποφάσισαν να ενώσουν τις πισίνες τους με σκοπό να κάνουν μια πολύ μεγάλη και βαθιά και να χωράνε όλα μέσα..! Μάλιστα έκαναν σχέδια για ένα μεγάλο φρούριο, με κανάλια και γέφυρες, ενώ τα πιο όμορφα κοχύλια που είχαν μαζέψει θα στόλιζαν τα τείχη περιμετρικά του οικοδομήματος… Γυρίσαμε και τα βρήκαμε να δροσίζονται μαζί στην τεράστια λακκούβα τους!
Η χαρά και τα οφέλη της συνεργασίας και της επίτευξης ενός κοινού στόχου είναι ανεκτίμητα! Και τα παιδιά που δεν έχουν τα φίλτρα των μεγάλων, μπορούν πολύ πιο εύκολα και γρήγορα να αλλάξουν mindset! Από τη μία στιγμή στην άλλη έγιναν από αντίζηλοι – συνεργάτες. Από κακοί γείτονες – έγιναν φίλοι που βοηθούν ο ένας τον άλλον.
Δεν είναι καταπληκτικό;;;
Εύχομαι σε όλου μας καλό Σαββατοκύριακο!