Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Υπάρχει ένα μονοπάτι ξεχωριστό, τόσο όσο κανένα άλλο. Έχουμε την τύχη και την τιμή να είναι πολύ κοντά μας, στο πολύπαθο νησί μας, στην Εύβοια. Σε μόλις μισή ώρα απόσταση με αυτοκίνητο από τη Χαλκίδα, μπορείς να το επισκεφθείς, να το περπατήσεις, να θαυμάσεις τη θέα, να ρουφήξεις τη φύση. Σου υπόσχομαι ότι η εμπειρία θα είναι μοναδική. Γιατί όπως είπα, δεν είναι ένα κλασικό μονοπάτι…
Σε όλη τη διαδρομή θα σε συντροφεύει η ενέργεια της Ηρώς, στην κορυφή θα συναντήσεις την ψυχή της, για να πάρεις έπειτα το δρόμο της κατάβασης γεμάτος συγκίνηση κι ευγνωμοσύνη που πατάς αυτό το χώμα, που είσαι ζωντανός και υγιής.
Η ανάρτηση σήμερα είναι αφιερωμένη στο Μονοπάτι της Ηρώς.
Στα Πολιτικά της Εύβοιας, η ανάδειξη αυτού του πανέμορφου μονοπατιού ήταν ιδέα της Ηρώς Μαραγκού. Όνειρό της να αναβιώσει τη διαδρομή που ακολουθούσε ο προπάππους της για ν’ ανέβει στο νταμάρι με τις ασβεστόπετρες… Ήθελε να μοιραστεί την ομορφιά και την ιστορία του τόπου της με τον υπόλοιπο κόσμο.
Το όνειρο της Ηρώς τελικά εκπληρώθηκε το 2015 και πλήθος περιπατητών από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό επισκέπτεται το μονοπάτι, βαδίζει στα χνάρια και στις πατημασιές των προγόνων μας θαυμάζοντας το φυσικό τοπίο, το δώρο του Θεού προς στους ανθρώπους.
Την ερχόμενη Κυριακή, 6 Νοεμβρίου, ήταν προγραμματισμένη η 7η ανάβαση ψυχής, ωστόσο αναβλήθηκε λόγω της επικείμενης κακοκαιρίας.
Εν αναμονή νέας ημερομηνίας, λοιπόν, για πρώτη φορά θα γίνουν επίσημα δύο διαδρομές: η μικρή, μήκους 3,5 χλμ και η μεγάλη διαδρομή, μήκους 12 χλμ και 800 μέτρα θετική υψομετρική, η οποία φτιάχτηκε με πολύ κόπο, κυρίως από τα χέρια του πατέρα και της μητέρας της Ηρώς.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε βρέθηκα κι εγώ στα εγκαίνια της μεγάλης διαδρομής, με τον Ορειβατικό Σύλλογο Χαλκίδας, και η εμπειρία μου ήταν αξέχαστη. Δεν έχω περπατήσει πιο περιποιημένο μονοπάτι και το θεωρώ πραγματικά στολίδι για τον τόπο μου. Σας προτρέπω να το επισκεφθείτε με την πρώτη ευκαιρία.
Με τη σύμφωνη γνώμη του Γιώργου και της Χρυσής Μαραγκού, των γονέων της Ηρώς, παραθέτω την ιστορία του μέσα από ένα κείμενο που είναι αναρτημένο στο μονοπάτι.
Το κορίτσι και το μονοπάτι
Ήταν κάποτε ένα μονοπάτι.
Ένα από τα πολλά μονοπάτια που οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν τότε ως οδικές αρτηρίες. Το συγκεκριμένο το χρησιμοποιούσε, σχεδόν αποκλειστικά, ο παππούς Μαραγκός από τα Πολιτικά της Εύβοιας. Η αρχή του βρισκόταν στον Άγιο Παντελεήμονα -στην έξοδο του χωριού – κι έφτανε ψηλά στο νταμάρι με τις ασβεστόπετρες. Αυτές ήταν η πρώτη ύλη που θα επεξεργαζόταν στο καμίνι του. Αυτές κουβαλούσε με το ζώο μέχρι εκεί για να φτιάξει πρώτης ποιότητας ασβέστη που πουλούσε σε συντοπίτες και ξένους. Ο παππούς Μαραγκός δεν περπατούσε στο μονοπάτι για αναψυχή ούτε για άσκηση αλλά για βιοπορισμό. Αν και… Ποιος ξέρει; Μπορεί… στην απόλυτη ησυχία μιας χειμωνιάτικης λιακάδας ή όταν αγνάντευε από ψηλά την ανατολή του ήλιου κάποιο καλοκαιρινό πρωινό, να συναντούσε τη Φύση – που κάποιοι τη λένε και Θεό.
Τα χρόνια πέρασαν, ο παππούς Μαραγκός γέρασε, ο τρόπος ζωής άλλαξε, ο ασβέστης παραγόταν πια με πιο σύγχρονους και εύκολους τρόπους. Το μονοπάτι δεν είχε πια σκοπό, εγκαταλείφθηκε, έκλεισε, έγινε ρουμάνι. Η φύση έσβησε τα ίχνη της ανθρώπινης παρέμβασης και ομογενοποίησε το τοπίο. Μόνο κάποιοι υπέργηροι στο χωριό γνώριζαν την ύπαρξή του και, κατά προσέγγιση, τη διαδρομή του μα δεν είχαν λόγο να μιλάνε γι’ αυτό. Ποιος νοιαζόταν; Τώρα το χωριό είχε ασφαλτοστρωμένους δρόμους και τα αυτοκίνητα έφερναν σε αφθονία όλα τα αγαθά – μαζί και τον ασβέστη.
Να όμως που κάποιος νοιαζόταν! Ήταν κάποτε ένα κορίτσι.
Την έλεγαν Ηρώ Μαραγκού και είχε μέσα της και δύναμη και πείσμα. «Πρέπει να εντοπίσουμε και να καθαρίσουμε το μονοπάτι του προ προπάππου μου. Μπορεί να μην είναι πια χρηστικό, έχει όμως ιστορική και συναισθηματική αξία. Είναι κομμάτι της Ιστορίας του τόπου μας. Η προσπάθειά μας δεν θα είναι άσκοπη. Υπάρχουν ορειβάτες που θα χαρούν να το περπατήσουν και ν’ αγναντέψουν λαχανιασμένοι τη θάλασσα από το ψηλότερο σημείο του.»
Η Ηρώ κυνήγησε το όνειρό της με επιμονή που ενέπνευσε κι άλλους. Η ανταπόκριση ήταν μεγαλύτερη από την αναμενόμενη και η ιδέα άρχισε δειλά-δειλά να υλοποιείται. Μέσα από συλλογική και εθελοντική δουλειά το μονοπάτι αποκαλύφθηκε, διανοίχτηκε και φάνηκαν ίχνη του παλιού νταμαριού. Ο Ε.Ο.Σ. Χαλκίδας αγκάλιασε την πρωτοβουλία και όρισε την πρώτη επίσημη ανάβαση του μονοπατιού Μαραγκού για την 1η Νοέμβριου του 2015 που από τύχη αγαθή συνέπιπτε με την ονομαστική γιορτή της Ηρώς-Αργυρώς.
Η Ηρώ λαχταρούσε να βρίσκεται στην εξόρμηση και να δει το όραμά της να παίρνει σάρκα και οστά. Ονειρευόταν δεκάδες ορειβάτες, με πολύχρωμα σακίδια στην πλάτη, ν’ ανεβαίνουν τα φιδίσια τριγυρίσματα του μονοπατιού του προ προπάππου της. Μα η Ηρώ δεν μπορούσε να είναι εκεί. Η Ηρώ πάλευε στο νοσοκομείο μ’ ένα θηρίο που λέγεται σάρκωμα – μια επιθετική μορφή καρκίνου που συνηθίζει να προσβάλει νεαρά άτομα. Η κατάστασή της δεν επέτρεπε την παραμικρή μετακίνηση. Ευτυχώς οι γιατροί είδαν με ανθρώπινη κατανόηση τον δικαιολογημένο πόθο της και οργάνωσαν μια γιγάντια επιχείρηση μεταφοράς της μέσα σε εξοπλισμένο νοσοκομειακό όχημα που θα της επέτρεπε να βρίσκεται στο σημείο εκκίνησης χωρίς να στερηθεί ούτε στιγμή την ιατρική υποστήριξη που είχε απόλυτη ανάγκη. Το ταλαιπωρημένο της πρόσωπο έλαμψε στο άκουσμα της είδησης.
Δεν πρόλαβε τη μεγάλη μέρα. Έσβησε ένα μήνα πριν με τη λαχτάρα της προσμονής. Ήταν 29 χρόνων. Έσβησε όπως σβήνει το νυχτολούλουδο το πρωί. Το φως του κόσμου ήταν, φαίνεται, πολύ δυνατό και τη μάρανε. Προτίμησε να στέκεται αιώνια στη σκιά των πεύκων –στην αρχή του μονοπατιού- και να χαμογελάει στους ορειβάτες του Ε.Ο.Σ. Χαλκίδας που, κάθε πρώτη Κυριακή του Νοέμβρη, ετοιμάζονται να περπατήσουν 10 χλμ καλύπτοντας μια υψομετρική διαφορά 500 μ. πάνω στο μονοπάτι που εύλογα μετονομάστηκε σε: «μονοπάτι της Ηρώς».
Το κείμενο είναι της Ρένας Ραψομανίκη, μέλους του Ορειβατικού Συλλόγου Χαλκίδας.
Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό μου αρχείο και την επίσκεψή μου στο μονοπάτι στις 10 Ιουλίου 2022.