Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Ας μιλήσουμε λιγάκι για ένα πολύ κακό ελάττωμα που έχουν πολλοί άνθρωποι, το ξέρουν, το βλέπουν, το συνειδητοποιούν, αλλά δεν κάνουν τίποτα (ή κάνουν ελάχιστα) για να το διορθώσουν!
Πρόκειται να την ασυνέπεια και την αδυναμία πολλών ανθρώπων να είναι στην ώρα τους! Πόσο συχνά συναντάμε αυτό το φαινόμενο στην καθημερινότητά μας;
Κλείνεις ένα ραντεβού σε γιατρό, ας πούμε στις 9 το πρωί και ο γιατρός καταφθάνει στις 9:30. Μέχρι να ανοίξει, να ετοιμάσει, να φτιάξει τον καφέ του, σε εξετάζει με μια ώρα καθυστέρηση, τουλάχιστον! Κι έτσι όλα τα ραντεβού μετατρέπονται σε ένα ντόμινο καθυστέρησης! Αυτό επηρεάζει βέβαια όλη σου την ημέρα και τις επόμενες υποχρεώσεις, ραντεβού ή δουλειές που μπορεί να έχεις προγραμματίσει! 
Αντίστοιχα φαινόμενα συμβαίνουν σε κάθε είδους δημόσια ή ιδιωτική υπηρεσία, και όχι μόνο εκεί… Πόσες φορές σας έχουν στήσει σε ραντεβού οι φίλοι σας; Όχι επειδή έτυχε κάτι έκτακτο, αυτό είναι “ζωή”, αλλά επειδή συστηματικά κάποιοι άνθρωποι “στήνουν“. Πόσες φορές βλέπουμε εκείνον που τελευταία στιγμή τρέχει πανικόβλητος να προλάβει το πλοίο, το αεροπλάνο, το λεωφορείο, το τρένο που αναχωρεί; Τον πελάτη που μπαίνει τελευταία στιγμή στο σουπερμάρκετ, 5 λεπτά πριν κλείσει, για να ψωνίσει; Την ασκούμενη που μπαίνει στο μάθημα της yoga μόνιμα με 15-20 λεπτά καθυστέρηση; Το συνάδελφο που μπαίνει στο meeting πάντα τελευταίος, βάζοντας αυτόματα τη γνωστή κασέτα “συγνώμη που άργησα” συν μια κλασική-αναμενόμενη δικαιολογία;
Όπως ίσως καταλάβατε νιώθω πολύ θυμωμένη σήμερα. Η ασυνέπεια και το “στήσιμο” είναι συμπεριφορές που με ενοχλούν πάρα πολύ, ίσως επειδή είμαι το ακριβώς αντίθετο: με αγχώνει πολύ το ενδεχόμενο να αργήσω σε ραντεβού μου, στη δουλειά μου, οπουδήποτε! Έχουν υπάρξει στιγμές που πραγματικά βασανίζομαι να παρκάρω στη Χαλκίδα σε ώρες αιχμής, βλέπω την ώρα να περνάει και ανεβάζω παλμούς στη σκέψη ότι θα αργήσω σε ραντεβού μου!
Τι με έπιασε; Θα σας πω.. Πήγα θέατρο χθες μαζί με το παιδί μου. Σε μία καταπληκτική παράσταση, μεγάλη παραγωγή, σε σύγχρονο θέατρο της πρωτεύουσας. Κι ενώ όλοι γνωρίζαμε ότι η παράσταση είναι πολύ μεγάλης διάρκειας (134 λεπτά, συν διάλειμμα) και ότι απευθύνεται κατά κύριο λόγο σε παιδιά, ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω το λόγο που πάνω από το 1/3 των θεατών κατέφθασε στην αίθουσα μετά την ώρα έναρξης!
Η ώρα έναρξης ήταν 11:30. Ήμασταν στο χώρο περίπου 40 λεπτά νωρίτερα, κάναμε τη βόλτα μας και λάβαμε τις θέσεις μας περίπου στις 11:10. Το θέατρο γέμιζε με αργό ρυθμό με το πρώτο κουδούνι να χτυπάει γύρω στις 11:25. Μην σας πολυλογώ, καταλάβατε τη συνέχεια. Οι περισσότεροι θεατές εισήλθαν στο χώρο μετά τις 11:30! Η ώρα ήταν 11:45, ο μικρός είχε αρχίσει να κουράζεται, να εκνευρίζεται και να στριφογυρίζει στην καρέκλα του, ενώ οι δύο σειρές μπροστά μας δεν είχαν γεμίσει ακόμη! Η παράσταση φυσικά ξεκίνησε με μισή ώρα καθυστέρηση και όταν πια τελείωσε ήμασταν κατάκοποι.
Το να μην είσαι στην ώρα σου δείχνει ασέβεια απέναντι στο χρόνο και την προσωπικότητα του άλλου. Οι άνθρωποι που καθυστερούν μονίμως τείνουν να φαίνονται λιγότερο αξιόπιστοι και υπεύθυνοι. Τα “μηνύματα” που στέλνει ένας ασυνεπής φίλος / επαγγελματίας είναι πολλά περισσότερα από τα προφανή: Ένα από αυτά τα μηνύματα προς εκείνους που έχουν κάνει προσπάθεια να είναι στην ώρα τους, είναι “δεν είσαι τόσο σημαντικός όσο εγώ”. Η δε δικαιολογία που έρχεται στη συνέχεια ως επακόλουθο της αργοπορίας είναι το επισφράγισμα της έλλειψης σεβασμού.
Πραγματικά πιστεύω ότι η συνέπεια και το να είσαι στην ώρα σου μπορεί να κάνει καλό στην υγεία! Μπορεί να μειώσει το στρες και να βελτιώσει τις διαπροσωπικές σχέσεις. Όποιος το καταφέρνει δείχνει αξιοπιστία, σεβασμό και υπευθυνότητα. Οι λύσεις στο πρόβλημα αυτό, είτε είναι καλύτερο time management, είτε βάζω το ρολόι μου εσκεμμένα 15 λεπτά πίσω, είτε ξεκινάω πάντα νωρίτερα από αυτό που υπολογίζω, αξίζουν πραγματικά τον κόπο να δοκιμάσετε όσοι από εσάς αναγνωρίζετε λίγο από τον εαυτό σας στις παραπάνω περιγραφές…
Και για να σας διασκεδάσω λιγάκι, μπορεί να δείτε αυτό, ως ένα… εκπαιδευτικό βίντεο!