Γράφει η Πέννυ Αδάμου.
Με αφορμή ατάκα γνωστής ηθοποιού, που δήλωσε “μανούλα δεν είμαι σε καμία περίπτωση”, εννοώντας το υποκοριστικό, μπήκαμε σε κάποιες σκέψεις.
Και μπορεί ο τρόπος απάντησης σε κάποιους να μην άρεσε, όμως τελικά υπάρχει μια κάποια διαφορά;
Μανούλες είναι όλες ή είναι κακό να είναι όλες; Το σίγουρο είναι πως όλες είναι μάνες, μαμάδες, χωρίς υποκοριτσικά και με full time εργασία για να μπορέσουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.
Να μεγαλώσουν παιδιά με δυναμική, περήφανα, που να έχουν ήθος και αξίες και να αγαπούν τον εαυτό τους και τους γύρω τους.
Η μαμά, όπως κάθε μαμά πρέπει να είναι, δεν αρκείται να το ταΐσει και να παίξει μαζί του. Πονάει μαζί του, του δίνει κατεύθυνση και ανησυχεί για κάθε παραστράτημα.
Το μαθαίνει να αναλαμβάνει τις ευθύνες των πράξεών του με τρόπο δυναμικό. Δεν του δίνει λύπη, ούτε το γεμίσει ανασφάλειες. Του δείχνει το δρόμο να φύγει μια μέρα από την αγκαλιά της και να πετάξει ψηλά.
Σέβεται τη ζωή του και το καθοδηγεί πολύ διακριτικά. Δεν γίνεται καθοδηγητής, αλλά αρωγός για τα παιδιά της.
Η έννοια “μάνα”, χωρίς υποκοριστικά, κρύβει μέσα της μαγεία και δύναμη. Την δύναμη να μεγαλώνεις έναν άλλο άνθρωπο και να είσαι υπεύθυνος για αυτόν και τις πράξεις του.
Και να γιατί το σχόλιο της λατρεμένης ηθοποιού, πως είμαι “μάνα”, “νούά” δεν είμαι σε καμία περίπτωση.
Γιατί δεν αρκεί να κρίνουμε, αλλά να φιλτράρουμε και να αντιλαμβανόμαστε έννοιες, για να τις βλέπουμε και να τις κατανοούμε. Μπορεί κάτι να μην μας αρέσει, όμως ίσως και να είναι σωστό.