Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου.
Δεν θα είναι αυτό ένα άρθρο γνώμης.. αλλά μια εξιστόρηση αληθινών γεγονότων.. Ίσως μετά.. αφού τα διαβάσετε κάνετε εσείς τις δικές σας εσωτερικές αναζητήσεις!
Την τελευταία θεραπεία για την αποκατάσταση των πληγών στο κορμί της, 50 χρόνια μετά τον πόλεμο στο Βιετνάμ έλαβε η Kim Phuc Phan Thi.. το 9χρονο τότε κορίτσι της φωτογραφίας – σύμβολο του πολέμου.
Η φωτογραφία της να τρέχει σοκαρισμένη και γυμνή από τον βομβαρδισμό του χωριού της στο Βιετνάμ με βόμβα ναπάλμ.. είναι από τις πιο εμβληματικές του 20ου αιώνα. Πενήντα χρόνια μετά.. η Kim Phuc Phan Thi μάχεται για την ειρήνη!
«Μεγάλωσα στο μικρό χωριό Τραγκ Μπαγκ στο Νότιο Βιετνάμ. Η μητέρα μου είπε ότι γελούσα πολύ ως νέο κορίτσι».. θυμάται η Kim Phuc Phan Thi. «Όμως όλα άλλαξαν στις 8 Ιουνίου 1972»… περιγράφει σε άρθρο της στους New York Times.
Δεν έχει νόημα να ειπωθούν εδώ λεπτομέρειες πολεμικές. Ποιος φταίει; Πόλεμος ήταν. Ποιοι την πληρώνουν; Οι αθώοι.. εκείνοι που δεν φταίνε.. δεν έκαναν κάτι κακό.. Και βέβαια τα μικρά παιδιά.. Η φωτογραφία μου ραγίζει την καρδιά.. φαντάζομαι και τη δική σου.
«Έχω μόνο σκόρπιες αναμνήσεις από εκείνη τη φρικτή μέρα στο Βιετνάμ».. δήλωσε η Kim.. που είχε καταφύγει με την οικογένειά της και άλλους χωρικούς σε έναν κοντινό βουδιστικό ναό σε αναζήτηση ασφαλούς καταφυγίου.
«Έπαιζα με τα ξαδέρφια μου στην αυλή. Ύστερα.. ένα αεροπλάνο να κάνει βουτιά.. και ένας εκκωφαντικός θόρυβος. Έπειτα εκρήξεις.. καπνός και βασανιστικός πόνος. Ήμουν 9 ετών».
«Το ναπάλμ κολλάει πάνω σου ανεξάρτητα από το πόσο γρήγορα τρέχεις.. προκαλώντας φρικτά εγκαύματα και πόνο που διαρκούν για μια ζωή».. τονίζει.
«Δεν θυμάμαι να τρέχω και να ουρλιάζω. Όμως η φωτογραφία και οι εξιστορήσεις άλλων καταδεικνύουν ότι το έκανα»…
Πέρασαν κιόλας 50 χρόνια από εκείνη τη στιγμή.. κατά την οποία.. αποθανάτισε με τον φακό του ο φωτογράφος του Associated Press Χιούγκ Κογκ Ουτ και έμελλε να γίνει μια από τις πιο εμβληματικές φωτογραφίες του πολέμου του Βιετνάμ και του 20ου αιώνα.
Ο Αμερικανός τότε πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον αμφισβήτησε αρχικά την αυθεντικότητα της.
Όμως η Kim έγινε η ζωντανή απόδειξη αυτού ακριβώς που έλεγε ο τίτλος της φωτογραφίας: «Ο τρόμος του πολέμου»!
Η φωτογραφία που το 1973 απέσπασε το βραβείο Πούλιτζερ.. λίγο έλειψε να μην δημοσιευτεί. Αρχικά απορρίφθηκε από τα κεντρικά γραφεία του AP στη Νέα Υόρκη λόγω της γύμνιας του παιδιού.
«Οι γυμνές φωτογραφίες ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου.. και ειδικά οι μπροστινές όψεις.. ήταν απαγορευτικές στο Associated Press το 1972»..
Τελικά επικράτησε η λογική και το δημοσιογραφικό κριτήριο.
Τέσσερις ημέρες μετά τη λήψη της η φωτογραφία της Kim να τρέχει σε απόγνωση.. έχοντας μόλις πετάξει τα φλεγόμενα ρούχα της και ουρλιάζοντας από τον πόνο ήταν σε όλα τα διεθνή πρωτοσέλιδα και αποτυπωμένη στη συλλογική μνήμη.
Στο μεσοδιάστημα βέβαια.. της είχε σώσει τη ζωή.. Όταν ο φωτογράφος Ουτ συνειδητοποίησε μετά τα πρώτα κλικ την κρίσιμη κατάσταση στην οποία βρισκόταν το μικρό κορίτσι.. έσπευσε να ρίξει πάνω της νερό και τη μετέφερε μαζί με άλλα τραυματισμένα παιδιά στο πιο κοντινό νοσοκομείο.
Πήρε σχεδόν μισή ώρα για να φτάσει εκεί με το φορτωμένο με πόνο και φρίκη βανάκι του.
Όταν οι γιατροί του είπαν ότι δεν υπήρχε χώρος και ότι έπρεπε να μεταφέρει τα τραυματισμένα παιδιά στη Σαϊγκόν.. 50 χιλιόμετρα μακριά.. εκείνος απελπίστηκε.
Τους διαμήνυσε ότι «αν μείνει ακόμη μία ώρα ακόμη έτσι.. θα πεθάνει»..
Με τα πολλά.. έβγαλε το πάσο του φωτορεπόρτερ και είπε στους γιατρούς ότι η φωτογραφία των παιδιών θα εμφανιζόταν στις εφημερίδες όλου του κόσμου την επόμενη μέρα. «Αν κάποιος από αυτούς πεθάνει.. θα έχετε πρόβλημα».. φαίνεται να τους απείλησε.
Μετά τις πρώτες βοήθειες, η Kim νοσηλεύτηκε 14 μήνες στο αμερικανικό νοσοκομείο της Σαϊγκόν. Στην αρχή «δεν είχα ιδέα πού ήμουν ή τι μου είχε συμβεί».. λέει η ίδια. «Ξύπνησα και ήμουν στο νοσοκομείο με τόσο πόνο».
Υποβλήθηκε σε 17 χειρουργικές επεμβάσεις, συμπεριλαμβανομένων μεταμοσχεύσεων δέρματος.
Έγινε ευρέως γνωστή ως το «Κορίτσι της Ναπάλμ».
Η ίδια ντρεπόταν για τη γυμνή φωτογραφία και για τις παραμορφώσεις στο σώμα της. Τη φρίκη της επίθεσης την είχε λίγο – πολύ σβήσει από τη μνήμη της λόγω και του σοκ που υπέστη.
«Μεγαλώνοντας ήθελα μερικές φορές να εξαφανιστώ. Όχι μόνο λόγω των τραυμάτων μου. Τα εγκαύματα προκαλούσαν έντονο.. χρόνιο πόνο.. αλλά και λόγω της ντροπής και της αμηχανίας για την παραμόρφωσή μου».
«Προσπάθησα να κρύψω τα σημάδια μου κάτω από τα ρούχα. Είχα τρομερό άγχος και κατάθλιψη. Τα παιδιά στο σχολείο με απομάκρυναν. Ήμουν μια φιγούρα οίκτου για τους γείτονες και.. σε κάποιο βαθμό.. για τους γονείς μου. Καθώς μεγάλωνα.. φοβόμουν ότι κανείς ποτέ δεν θα με αγαπήσει».
Μόνο μετά από θεραπεία σε μια ειδική κλινική στη Δυτική Γερμανία.. το 1982.. κατάφερε να αποκαταστήσει την κινητικότητά της.
Ήταν την ίδια χρονιά.. έχει πει σε συνεντεύξεις της.. που είχε σκεφτεί την αυτοκτονία.
Μέχρι που βρήκε την Καινή Διαθήκη στη βιβλιοθήκη της Σαϊγκόν. Και κάπως έτσι.. στο κομμουνιστικό Βιετνάμ.. έγινε χριστιανή και στράφηκε στην πίστη.
Τέσσερα χρόνια μετά.. κι ενώ είχε αναχθεί σε σύμβολο από την κυβέρνηση της χώρας της.. πήρε άδεια για σπουδές ιατρικής στην Κούβα. Εκεί γνώρισε τον μετέπειτα σύζυγό της.
Επιστρέφοντας από το ταξίδι του μέλιτος στη Μόσχα.. το 1992.. βρήκαν την ευκαιρία σε μια στάση του αεροπλάνου για ανεφοδιασμό στη Νέα Γη για να ζητήσουν πολιτικό άσυλο στον Καναδά. Έκτοτε ζουν κοντά στο Τορόντο. Έχουν πολιτογραφηθεί Καναδοί. Έκαναν δυο παιδιά.
Από το 1997 εν τω μεταξύ η Kim λειτουργεί το Διεθνές Ίδρυμα Kim Phuc.. με στόχο την παροχή ιατρικής και ψυχολογικής βοήθειας σε παιδιά θύματα πολέμων.
Σε αναγνώριση της προσφοράς της στην προώθηση μιας κουλτούρας ειρήνης μέσω της συμφιλίωσης και της ανεκτικότητας.. η ίδια είναι εδώ και πολλά χρόνια Πρέσβειρα Καλής Θέλησης της UNESCO για τον πολιτισμό της ειρήνης.. ενώ το 2019 τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης της Δρέσδης.
«Ξέρω πώς είναι να βομβαρδίζεται το χωριό σου.. το σπίτι σου να ερημώνεται.. να βλέπεις μέλη της οικογένειας να πεθαίνουν και πτώματα αθώων πολιτών να κείτονται στο δρόμο».. αναφέρει στους ΝΥΤ.
Φωτογραφίες: Δημόσιες από facebook