Βρισκόμαστε στο τέλος της εβδομάδας και όπως σου είχα υποσχεθεί έχω αναλάβει την «ιερή» υποχρέωση να σε ενημερώσω για το τι σε περιμένει εάν αποφασίσεις πως ήρθε η ώρα να γυμναστείς. Ξέρεις, το δίλημμα που είχαμε την προηγούμενη εβδομάδα, «δίαιτα ή γυμναστική»;
Σκέφτηκα να μην γράψω την Δευτέρα καθώς προσπαθώ όπως ξέρεις να είμαι αντικειμενική. Δεν ήθελα να επηρεαστώ από τους πονεμένους μύες μου. Λοιπόν θέλω να πω, πως η επιχείρηση «γυμναστήριο» στέφτηκε με επιτυχία καθώς κατάφερα να μην πεθάνω πάνω στον διάδρομο. Μην γελάς κούκλα μου, όχι από τώρα τουλάχιστον, βάλε καφέ και κάτσε να στα πω.
Λοιπόν τα καλά της γυμναστικής τα ξέρεις ήδη, μην τα ξαναλέμε. Τι γίνεται όμως με όλα εκείνα τα εκνευριστικά που θα σου συμβούν μέχρι να εντάξεις το γυμναστήριο στην καθημερινότητα σου; Τι κοιτάς παραξενεμένη; Βεβαίως και υπάρχουν ένα σωρό περίεργα, εκνευριστικά και άκρως αποτρεπτικά περιστατικά που θα σου συμβούν μπαίνοντας μέσα σε ένα τέτοιο χώρο, που ωστόσο έχουν να σου δώσουν από ένα μάθημα για την νέα σου συνήθεια και την επιβίωση σου στο νέο περιβάλλον. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.
Πας λοιπόν πρώτη μέρα να γυμναστείς, αυτοπεποίθηση στους -10. Προσπαθείς βέβαια να πείσεις τον εαυτό σου να συνέρθει και σκέφτεσαι πως το πρώτο και σημαντικότερο βήμα προς το «Μεγάλο, φωτεινό καλοκαίρι» που ονειρεύεσαι το έχεις ήδη κάνει. Έτσι αποφασίζεις να βαφτείς λιγάκι, προκειμένου να δείχνεις φρέσκια και γοητευτική. «Τι στην ευχή γυναίκες είμαστε», σκέφτεσαι.
Μπαίνεις λοιπόν στο γυμναστήριο και ανεβαίνεις στον διάδρομο. Έπειτα από λίγο, με το χαμόγελο στα χείλη αρχίζεις να περνάς από τα μηχανήματα που υπόσχονται να σε μετατρέψουν σε θεά, όταν ξαφνικά μπαίνει στο γυμναστήριο ο κλώνος της Κάμερον Ντίαζ. Το οξυγόνο λιγοστεύει αλλά τι να κάνεις, συμβιβάζεσαι με την ιδέα να μείνετε για λίγο στον ίδιο χώρο. Το κορίτσι άγαλμα ξεκινά την προπόνηση του όταν κάποια στιγμή συναντιέστε πρόσωπο με πρόσωπο μπρός το μηχάνημα εκγύμνασης των γλουτιαίων, σου χαμογελά κάπως περίεργα. Με μια δόση συμπάθειας. «Άντε στο καλό την παρεξήγησα» σκέφτεσαι ενώ πέφτει τυχαία το μάτι σου στον καθρέπτη. Κοιτάς το είδωλο σου και δεν ξέρεις κατά που να φύγεις. Κατακόκκινη από την κούραση, ιδρωμένη όσο δεν πάει άλλο και όλα τα προϊόντα ομορφιάς που είχες χρησιμοποιήσει να έχουν τρέξει προς τα κάτω δημιουργώντας αυλάκια στο πρόσωπο σου. «Δεν ήταν συμπάθεια μάλλον, οίκτος ήταν το χαμόγελο» μονολογείς αλλά ωστόσο, μήνυμα ελήφθη.
Την επόμενη μέρα λοιπόν, δεν πτοείσαι, ξαναπάς. Άβαφη αυτήν την φορά και παρόλο που δεν αισθάνεσαι τα χέρια και τα πόδια σου από την κούραση μπαίνεις μέσα χαμογελώντας. Το παίζεις άνετη όταν σε πλησιάζει ένας γεροδεμένος γυμναστής που δεν έχεις ξαναδεί. Σε καλωσορίζει στο γυμναστήριο διαβεβαιώνοντας σε πως θα σε παρακολουθεί καθ’ όλη την διάρκεια της προπόνησης σου. «Τέλεια», σκέφτεσαι, «τι ευγενικοί που είναι όλοι εδώ» μα πολύ σύντομα ανακαλύπτεις πως ο κατά τα άλλα ευγενέστατος γυμναστής είναι από εκείνους που έχουν πάρει πολύ σοβαρά τον ρόλο τους. Δεν σε αφήνει σε χλωρό κλαρί και κάθε φορά που πάς να παραπονεθείς έχει πάντα ένα πανέξυπνο σχόλιο που θα στο πετάξει κλείνοντας σου το μάτι ταυτόχρονα.
Φεύγοντας και ενώ αναρωτιέσαι αν θα προλάβεις να φτάσεις στο αυτοκίνητο ή αν θα λιποθυμήσεις στον δρόμο, συναντάς εκείνη την σιχαμένη την συμμαθήτρια σου. Εκείνη που μένει στον παρακάτω δρόμο και τα καταφέρνει όλα τέλεια. Εκείνη που από τότε που τελειώσατε το σχολείο δεν έχει πάρει γραμμάριο. Εκείνη που είναι…. όπως είναι, τέλος πάντων. Φοράς το καλό σου το χαμόγελο και καμαρώνεις μέσα στα αθλητικά σου ρούχα. Ενώ κάνεις πως δεν την βλέπεις, σφίγγεις τα δόντια και δίνεις στον εαυτό σου την υπόσχεση να γίνει η γυμναστική αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου, όχι για να μπεις στο μάτι της ξινής, ούτε για να μοιάσεις στο κορίτσι άγαλμα. Αλλά γιατί παρατηρείς πως η αυτοπεποίθηση σου είναι σίγουρα είκοσι βαθμούς πιο πάνω από εχθές που ξεκίνησες και ας πονάς παντού.
Καλή αρχή λοιπόν.