Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου.
Όταν πεθαίνει ένα μωράκι με τέτοιον τραγικό τρόπο και η ευθύνη βαραίνει έναν γονιό.. τότε είναι τόσο κρίμα.. αλλά είναι και τόσο μάταιο να δημιουργήσουμε λαϊκά δικαστήρια! Γενικά σε τέτοια περιστατικά.. το να κρίνουμε δεν εξαγνίζει το κακό ούτε μας προσφέρει μια ανακούφιση.
Ένας πατέρας πήρε το 5,5 μηνών μωράκι του να το πάει στον παιδικό σταθμό. Η μητέρα πήγε να το πάρει. Της είπαν στον παιδικό ότι.. το παιδί δεν το πήγαν σχολείο. Εκείνη πήρε αμέσως τηλέφωνο στον άντρα της. Εκείνος διαπίστωσε ότι ξέχασε το παιδί στο αυτοκίνητο και πήγε στη δουλειά. Το παιδί βρήκε τραγικό θάνατο. Οι γονείς είναι σε άθλια ψυχολογική κατάσταση. Οι ειδικοί αναφέρονται σε ένα σύνδρομο που στις ΗΠΑ παίζει πολύ.. και είναι το σύνδρομο του «ξεχασμένου μωρού».
Είναι λοιπόν τόσο τραγικό αυτό το συμβάν που.. μόνο με δάκρυα και προσευχές μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε. Δεν έχω εν τέλει.. τίποτα άλλο να προσθέσω. Μόνο σιωπή.. μόνο βουβά.. μόνο μαύρα.. μόνο σκυφτά.. μόνο με δακρυσμένα μάτια. Και για το καημένο το μωράκι.. και για την καημένη τη μάνα.. και για το τραγικό πρόσωπο.. τον πατέρα. Πώς να καταδικάσεις φίλη; Πώς να συγκρίνεις; Παίζει τέτοια παιχνίδια μερικές φορές η ζωή που..
Φωτογραφίες: Jenna Norman – Sabine van Straaten