Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου.
Μια «σκοτεινή» μέρα ξημέρωσε στην γειτονική Ιταλία.. όπου πρώτο κόμμα στις βουλευτικές εκλογές αναδείχθηκε το φασιστικό κόμμα της Τζόρτζια Μελόνι «Αδέλφια της Ιταλίας».
Η Μελόνι.. η οποία έχει ως ίνδαλμα τον Μουσολίνι.. σχημάτισε συμμαχική κυβέρνηση με τη Λέγκα του Σαλβίνι και με τη Φόρτσα Ιτάλια.. τη δεξιά παράταξη του Μπερλουσκόνι.. συγκεντρώνοντας περίπου το 43% των ψήφων..
Η Ιταλία δίνει σήμερα σε όλους μας πολύτιμα και επώδυνα μαθήματα. Πολύ εύστοχα.. με δυο λόγια.. κάποιος στο twitter σχολίασε: κοιμηθήκαμε την Κυριακή απολιτίκ και ξυπνήσαμε τη Δευτέρα φασίστες..
Το μήνυμα της Ιταλίας είναι ηχηρό και τρομάζει. Τρομάζει γιατί πάει κόντρα στα διδάγματα της ιστορίας.. Βέβαια το πράγμα φαίνονταν από μόνο του.. Οι πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη.. έπαψαν από καιρό να εκφράζουν τον λαό.
Οι κυβερνήσεις έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την απονομιμοποίηση των θεσμών εκπροσώπησης και την ενοχοποίηση κάθε λαϊκής διεκδίκησης. Οι κυβερνήσεις στέκονται εχθρικά ακόμα και στα κινήματα των νέων. Η αποχή των νέων είναι ο μεγάλος εχθρός.
Οι νέοι γιγαντώνουν ένα απολιτίκ ρεύμα.. μια ιδέα του ότι δεν υπάρχει δημοκρατική εκπροσώπησή τους.. Τότε έρχονται τα ακραία κινήματα και «ψωνίζουν από το πανέρι».. Σ’ αυτό φέρουν ευθύνη και τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου.. Προκειμένου να αποφύγουν την ακυβερνησία.. δημιουργούν μορφώματα προσκολλώντας ακραίους συνδυασμούς σε κυβερνητικό συνασπισμό.. Ταλαντεύουν τα άκρα με τέτοιο τρόπο που τα απενοχοποιούν στον κόσμο..
Κάπως έτσι προέκυψε η Μελόνι.. Από το 4%.. σε 4 χρόνια ανέβηκε στην εξουσία με τεράστιο άλμα στο ποσοστό της.. Στη Ναυτεμπορική βρήκα ένα ενδιαφέρον άρθρο γι’ αυτό το άλμα.. Πώς προέκυψε;
Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα δείχνουν ένα θεαματικό άλμα για το ακροδεξιό κόμμα της, που «πήδηξε» από το 4% στις εκλογές του 2018 στο 26,26% το 2022. Τι μεσολάβησε και πώς βρήκε χώρο για να γίνει mainstream ένα ακραίο κόμμα;
Η προσωπικότητα της Μελόνι φαίνεται να γοητεύει τους Ιταλούς. «Μιλάει -συχνά με κραυγαλέους τόνους- στους βαθιά ριζωμένους φόβους των Ιταλών: αυξανόμενο ενεργειακό κόστος, ανασφάλειες εργασίας, ανεξέλεγκτη μετανάστευση και μια αίσθηση ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά στην ΕΕ για την Ιταλία, σε σύγκριση με τους γίγαντες Γερμανία και Γαλλία», εξηγεί το BBC.
Η Μελόνι βρήκε πρόσφορο έδαφος σε μια ιταλική κοινωνία με πολλά προβλήματα, η οποία είχε παράλληλα κουραστεί από τις συνεχείς αλλαγές στην διοίκηση και το μόνο σταθερό στοιχείο να είναι η αστάθεια. Από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ιταλία διέρχεται από τις κυβερνήσεις κάθε 400 περίπου ημέρες.
Επομένως, στα ρεπορτάζ των μεγάλων ξένων μέσων οι πολίτες της Ιταλίας ήταν ξεκάθαρο πως δεν ανησυχούσαν για το εάν η νέα κυβέρνηση θα έχει πάνω της το στίγμα της ακροδεξιάς. Αυτό που τους ενδιέφερε είναι εάν η νέα κυβέρνηση θα μπορεί να αντιμετωπίσει την κρίση του κόστους ζωής, να διασφαλίσει τις θέσεις εργασίας, να βάλει τέλος στην κόπωση από τις αλλεπάλληλες κρίσεις που έχουμε όλοι βιώσει στην Ευρώπη τα τελευταία σχεδόν 15 χρόνια.
Στην πραγματικότητα, η ύπαρξη μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης στην Ιταλία δεν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στη μεταπολεμική εποχή. Μεταξύ του 1994 και του 2011, μια συμμαχία με την ονομασία «κεντροδεξιά» συμμαχία- υπό τη Φόρτσα Ιτάλια του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, τη Λέγκα του Ουμπέρτο Μπόσι και την Εθνική Συμμαχία του Τζιανφράνκο Φίνι- κυβέρνησε την Ιταλία τέσσερις φορές. Η Εθνική Συμμαχία ήταν το κόμμα που προηγήθηκε του κόμματος της Μελόνι.
Ο Μπερλουσκόνι είχει δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες εκφράζοντας μια αναθεωρητική άποψη για τον ρόλο του Μουσολίνι στην ιταλική ιστορία. Πίστευε ότι ήταν ένας από τους «μεγαλύτερους πολιτικούς» της Ιταλίας και ένας ουσιαστικά «καλοήθης δικτάτορας» που «είχε κάνει καλά πράγματα για την Ιταλία». Αυτό παρείχε μια αντί-αφήγηση που έρχεται σε αντίθεση με την πραγματικότητα των αντιφασιστικών ιδρυμάτων της ιταλικής δημοκρατίας. Και αυτό, με τη σειρά του, εκμεταλλεύτηκε η ακροδεξιά, εξηγεί ο λέκτορας στην Ιταλική Πολιτική Τζορτζ Νιουθ.
Αυτά για την κυρία αυτή.. Πιθανόν να επανέλθω στο μέλλον για τα κατορθώματά της.. αν και δεν το εύχομαι..