Γράφει η Πέννυ Αδάμου.
Αυτές τις ημέρες διαβάσαμε πολλές ιστορίες διάσωσης από την Τουρκία.
Έλληνες διασώστες και Τούρκοι είδαν ανθρώπους να βγαίνουν ζωντανοί από τα χαλάσματα πολλές μέρες ,ετά τον σεισμό.
Όμως τα “μικρά θαύματα” ήταν εκείνα που έκαναν μεγάλη εντύπωση, αφού αναρρωτιέσαι, πως γίνεται ένα τόσο μικρό παιδί να αντέξει αυτές τις συνθήκες, για 90 ολόκληρες ώρες.
Και όμως ως εκ θαύματος σώθηκαν. Και τα παιδιά είναι πάντα προτεραιότητα, είναι οι αθώες ψυχές που δίνουν ελπίδα.
Έφτασαν στα μάτια μας εικόνες από μωρά που τα φιλούν οι διασώστες όταν τα απεγκλωβίζουν.
Μωρά που βγήκαν από τα ερείπια με μια τούφα μαλλιών από την μαμά τους.
Με συγκίνησε όμως η ιστορία του μικρού Γιαγκίζ, του μόλις 10 ημερών μωρού, που βγήκε ζωντανός μαζί με τη μαμά του και έχοντας καλά όλη την οικογένεια του.
Η μητέρα του, η 33χρονη Νέκλα, έδωσε συνέντευξη και είπε όσα έζησε!
Όπως το είπε λοιπόν σε Τουρκικό μέσο η μητέρα δήλωσε:
90. saat mucizesi! 10 günlük Yağız bebek herkesi ağlattı. #deprem #mucize #yagizbebek https://t.co/b6qOIAfjgN pic.twitter.com/BKtFqInTNi
— Patronlar Dünyası (@patronlar) February 10, 2023
“Όταν άρχισε ο σεισμός, ήθελα να πάω στον σύζυγό μου που ήταν στο άλλο δωμάτιο, και εκείνος ήθελε να κάνει το ίδιο
πράγμα. Αλλά, καθώς προσπαθούσε να έρθει σε εμένα μαζί με τον άλλον μας γιο, η ντουλάπα έπεσε επάνω τους και
ήταν αδύνατο να μετακινηθούν.
Καθώς ο σεισμός μεγάλωνε σε ένταση, ο τοίχος έπεσε, το δωμάτιο έτρεμε και το κτίριο άλλαζε θέση. Όταν σταμάτησε,
δεν είχα καταλάβει ότι βρισκόμουν έναν όροφο πιο κάτω. Φώναξα τα ονόματά τους, αλλά δεν πήρα απάντηση.
Βρέθηκα ξαπλωμένη με το μωρό στο στήθος, το οποίο κρατούσα ακόμη στην αγκαλιά. Μια πεσμένη ντουλάπα δίπλα μου ήταν αυτή που είχε σώσει τη ζωή μας, καθώς
εμπόδισε ένα μεγάλο κομμάτι τσιμέντου να μας συνθλίψει. Ξαπλωμένη κάτω από τα χαλάσματα, δεν έβλεπα τίποτα άλλο παρά «πίσσα σκοτάδι», οπότε έπρεπε να βασιστώ στις
άλλες αισθήσεις για να καταλάβω τι συνέβαινε. Προς ανακούφισή μου, μπόρεσα να καταλάβει αμέσως πως ο νεογέννητος Γιαγκίζ, ανέπνεε ακόμη.
Λόγω της σκόνης, στην αρχή δυσκολευόμουν να αναπνεύσω, αλλά σύντομα ηρέμησα. Ένιωθα ότι υπήρχαν παιδικά παιχνίδια από κάτω, αλλά δεν μπορούσε να κινηθώ
για να τσεκάρει ή για να βολευτώ περισσότερο.
Εκτός από την ντουλάπα, το απαλό δέρμα του νεογέννητου γιου μου και τα ρούχα που φορούσαμε, δεν μπορούσα να νιώσω τίποτα άλλο εκτός από μπετόν και συντρίμμια. Στο
βάθος μπορούσα να ακούσω όμως φωνές. Προσπάθησα να φωνάξω για βοήθεια και να χτυπήσω την ντουλάπα. Το μωρό το θήλαζα και επειδή δεν μπορούσα να πιω νερό ούτε είχαμε τροφή, προσπάθησα και εγώ να πιω από το μητρικό μου γάλα”.
Το ευτυχές είναι πως όλη η οικογένεια είναι καλά. Και οι γονείς και τα δυο παιδιά. Μέσα σε όλο αυτό το κακό που συμβαίνει, η οικογένεια αυτή είναι μια φωτεινή ιστορία.