Τα “ισόβια” και η απόδοση δικαιοσύνης

Γράφει η Εύα Καλαβρή.

Τι σημαίνει “ισόβια”; Η λέξη αποτελείται από το “ίσος” και το “βίος” και είναι η συντόμευση του “ισόβια δεσμά” ή “ισόβια κάθειρξη”. Όσο διαρκεί η ζωή κάποιου λοιπόν ή αλλιώς μέχρι το τέλος της ζωής του. Τόσο απλά δηλαδή, αν πούμε ότι κάποιος εγκληματίας καταδικάζεται σε ισόβια, εντελώς κυριολεκτικά αυτό σημαίνει “μέχρι να πεθάνει”.

Σήμερα στη χώρα μας (άρθρο 105Β ΠΚ) ένας καταδικασθείς σε ισόβια κάθειρξη μπορεί να υποβάλλει αίτηση για απόλυση υπό όρο, αν έχει μείνει πραγματικά στις φυλακές για 18 έτη. Αν μάλιστα εκτίει περισσότερες ποινές ισόβιας κάθειρξης, μετά τη συμπλήρωση 25 ετών.

Κατανοώ και συμμερίζομαι τις ενστάσεις όλων και τα ερωτήματα που προκύπτουν, όπως για παράδειγμα πώς είναι δυνατό ένας στυγερός δολοφόνος που έχει διαπράξει ειδεχθή και φρικτά εγκλήματα θεωρείται ότι έχει σωφρονιστεί μετά από δεκαοχτώ χρόνια; Πώς είναι δυνατό να δικαιούται να κάνει χρήση αδειών και να κυκλοφορεί ανάμεσα στους συγγενείς των θυμάτων; Μπορεί ένας δολοφόνος να εναρμονιστεί με το κοινωνικό σύνολο; Τι είναι δίκαιο και τι άδικο; 

Δε θα σταθώ στα “δικαιώματα” των βαρυποινιτών, τον παραδειγματισμό και το σωφρονισμό και όχι την εκδίκηση που έχει ως σκοπό η εκάστοτε ποινή, καθώς και τα πολλά παραδείγματα δολοφόνων που αποφυλακίστηκαν (σατανιστές της Παλλήνης, Παναγιώτης Φαντζής, κ.α.). Άρθρα και γνώμες έχουν γραφτεί πολλές και τα συζητάμε για χρόνια… Δε θα σταθώ ούτε στο λεγόμενο “νόμο των φυλακών” που λέγεται ότι άτυπα “τιμωρεί” αυτούς που πρέπει. Θα σταθώ στα θύματα.

Για ποιον ισχύουν τα ισόβια στο 100% τελικά;

Για τα θύματα και τους οικείους τους. Τα θύματα είναι αμετάκλητα καταδικασμένα να μην ξαναδούν ποτέ το φως του ήλιου και οι συγγενείς των θυμάτων ανεβαίνουν καθημερινά έναν Γολγοθά μέχρι να φύγουν κι εκείνοι από αυτή τη μάταιη ζωή. Πολλές φορές είναι αναγκασμένοι να ζουν ξανά και ξανά τα βασανιστήρια που υπέστησαν τα θύματα, να τα βλέπουν μπροστά τους να δολοφονούνται διαρκώς κατά τη διάρκεια της εκάστοτε δίκης. Είναι αναγκασμένοι να αγωνιούν και να υπομένουν κάθε αναβολή δίκης, πολλές φορές να ταξιδεύουν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο κατοικίας τους χωρίς κάποια εξέλιξη (για παράδειγμα οι γονείς της Ελένης Τοπαλούδη).

Αυτοί οι άνθρωποι βιώνουν την πραγματική ισόβια τιμωρία.

Ποιος γονιός μπορεί να αντέξει να κυκλοφορεί ελεύθερος ο δολοφόνος του παιδιού του; Μπορούν να κατανοήσουν τα ενήλικα πλέον παιδιά ενός εκ των θυμάτων των σατανιστών, ότι οι δολοφόνοι της μητέρας τους είναι έξω; Οι γονείς της Μυρτώς Παπαδομιχελάκη που τη βλέπουν να μεγαλώνει κλεισμένη μέσα στο σπίτι της, χωρίς να μπορεί να επικοινωνήσει ή να αυτοεξυπηρετηθεί ενώ βρίσκεται σε διαδικασία συνεχούς αποκατάστασης, πώς θ’ αντέξουν την αποφυλάκιση του δράστη σε μερικά χρόνια; Αυτό το κορίτσι καταδικάστηκε για πάντα.

Εκτός λοιπόν από το δικαίωμα των παιδοβιαστών και των δολοφόνων να κάνουν χρήση διατάξεων για άδειες και αποφυλάκιση, ποια δικαιώματα των εφ’ όρου ζωής θυμάτων προστατεύει η πολιτεία;

Πήρα αφορμή από όλο αυτό το “πανηγύρι” που γίνεται στα media με τις δίκες του Λιγνάδη, των δολοφόνων του Ζακ Κωστόπουλου, του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου, της Πισπιρίγκου που ακούγεται ότι θα γίνει σε πάνω από ένα χρόνο και αναρωτιέμαι…

Τα μόνα πραγματικά ισόβια δεσμά είναι αυτά των θυμάτων. Οι θύτες αργά ή γρήγορα απαλλάσσονται και απολαμβάνουν το “δικαίωμά τους στη λήθη”. Αποδίδεται δικαιοσύνη στην πράξη τελικά;

Δεν είμαι νομικός αγαπητοί φίλοι, για την ακρίβεια είμαι παντελώς άσχετη. Δεν έχω όμως κι εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Φταίω;