Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Πόσο δύσκολο είναι το πρωινό ξύπνημα και πόσο απεχθάνομαι τις Δευτέρες;;; Δεν είμαι ο λεγόμενος “πρωινός τύπος” ανθρώπου, αντιθέτως είμαι από εκείνους που σηκώνονται από το κρεβάτι τελευταία στιγμή και με το ζόρι. Που πατούν την αναβολή στο ξυπνητήρι ξανά και ξανά. Πιστεύω ακράδαντα ότι πάντα ήμουν έτσι, καθώς θυμάμαι έντονα τον πατέρα μου να με τραβάει από το πόδι για να ξυπνήσω για το σχολείο ή να μου παίρνει το σκέπασμα για να με αναγκάσει να σηκωθώ και να μην χάσω την 1η ώρα.
Από την άλλη πλευρά, αυτό το μεγάλο μου ελάττωμα δεν μου έχει στερήσει συνέπεια, δεν καθυστερώ στην εργασία μου ούτε στα ραντεβού μου, απλώς πολύ συχνά φεύγω από το σπίτι αναμαλλιασμένη και αγχωμένη. Και αυτό είναι ό, τι χειρότερο για να ξεκινήσεις τη μέρα σου και την εβδομάδα σου! Άγχος και τρέξιμο για να προλάβεις από νωρίς το πρωί! Πολλές φορές ξεχνάω πράγματα ή δεν προλαβαίνω να πιω μια γουλιά καφέ. Για πρωινό γεύμα δεν το συζητάμε, μάλλον δεν έχω φάει ποτέ στην καθημερινότητά μου!
