Γράφει η Ελένη Φούρλη.
Σήμερα εγώ θα σας γράψω για έναν σπουδαίο άνθρωπο.. και αθλητή. Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης έφυγε στα 43 του.. χάνοντας τη μάχη που έδινε τα δυο τελευταία χρόνια με μια πολύ επιθετική και σπάνια μορφή καρκίνου. Την είδηση φαντάζομαι την έχετε διαβάσει.. ή ακούσει. Στεναχωρήθηκα πολύ το πρωί που το διάβασα. Ο αργυρός Ολυμπιονίκης.. περιμένοντας το τέλος του.. άφησε μια επιστολή.. ένα μήνυμα.. το οποίο ανέβηκε στη σελίδα του στο facebook.
Αυτό που με συγκίνησε περισσότερο είναι ότι θέλησε να ευχαριστήσει όλους εκείνους τους ανθρώπους που του στάθηκαν στα δύσκολα.. και που έδωσαν παράταση στη ζωή του. Δεν είπε ποτέ το «γιατί σ΄ εμένα». Ήταν καλά μέσα του.. που δεν είχε συμβεί αυτό το κακό στη γυναίκα του και τα παιδιά του.. καθώς εκείνος μπορούσε να το αντέξει περισσότερο αυτό το βάρος. Διαβάστε τι λέει γι’ αυτό.. και συνδυάστε το με όλα τα άλλα τα άθλια που μας συγκλόνισαν αυτή τη βδομάδα..
«Θέλω να πω σε όλους τους κάτι. Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα. Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε».
Αυτά.. Κρίμα να φεύγουν τέτοιοι άνθρωποι! Καλό ταξίδι Αλέξανδρε.. Εσείς αγάπες.. χαλαρώστε λίγο το ΣΚ.. και πάρτε μια αγκαλιά όσους αγαπάτε. Έτσι περνούν τα δύσκολα..
