Γράφει η Κάτια Καραχάλιου.
Είναι πια δύο χρόνια που η μάσκα έχει γίνει ένα με εμάς.
Κοιτάμε αν έχουμε στην τσάντα μας, για κάθε κίνηση που είναι να κάνουμε, γιατί ξέρουμε πως δεν μπορούμε να μπούμε πουθενά αλλιώς.
Όμως έπειτα από την μεγάλη χρήση που έχουμε κάνει, 1η Ιουνίου τις πετάμε και ερχόμαστε στην κανονικότητά μας.
Έχεις φανταστεί πως θα είναι πια;
Η μάσκα μας έδινε μια αίσθηση σιγουριάς πως δεν θα πάθουμε τίποτα. Ξαφνικά αυτό θα αλλάξει;
Θα νιώθουμε πιο ελεύθεροι ή πιο αγχωμένοι;
Μπορούμε όμως να ζούμε συνεχώς με αυτόν τον φόβο; Αν κολλήσω, μην κολλήσω, βάλε μάσκα, βγάλε μάσκα.
Μπορεί να μην το συνειδητοποιούμε, όμως ο φόβος ζει μέσα μας. Αγχωνόμαστε συνεχώς και είναι λογικό.
Μήπως η 1η Ιουνίου είναι μια καλή ευκαιρία να βρούμε και πάλι τα όρια του φόβου μας;
Μάλλον έτσι πρέπει να το δούμε. Εννοείται πως όποιος ανησυχεί πολύ ή έχει κοντινούς του ανθρώπους σε ευπαθείς ομάδες, πρέπει να προσέχει πολύ.
Αν όμως είσαι καλά και νιώθεις καλά, τότε δοκίμασε να δεις αν η μάσκα ήταν για εσένα μια συνήθεια.
Μια συνήθεια που μπορούμε να βγάλουμε ευτυχώς από τη ζωή μας και να βλέπουμε και πάλι λαμπερά χαμόγελα!
Επιστροφή στην κανονικότητα ή ένα ευχάριστο διάλλειμα;