Λένε ότι οι μπαμπάδες έχουν αδυναμία στις κόρες και οι μαμάδες στα αγόρια. Επίσης όλες ξέρουμε ότι ο μπαμπάς μας είναι ο πρώτος άνδρας της ζωής μας και ο μοναδικός στη ζωή μας. Για αυτό άλλωστε του έχουμε τρελή αδυναμία και ο δεσμός μας μαζί τους είναι απλά μοναδικός.
Γιατί όμως το θεωρούμε άραγε μοναδικό; Ίσως γιατί οι μπαμπάδες μας, μας έκαναν όλα τα χατίρια. Γιατί στην ερώτηση μας να «πάρω και αυτό μπαμπάκα» δε μας έλεγε όχι ακόμα και αν τα λεφτά του ήταν ελάχιστα. Γιατί ήταν εκείνος που μας άφηνε να περπατάμε ξυπόλητες ενώ η μαμά φώναζε ότι θα κρυώσουμε και τόσα άλλα. Γιατί ο μπαμπάς «τσίμπαγε» με δύο γλυκά φιλιά και ένα κουταβίσιο βλέμμα και μας άφηνε να γυρίσουμε λίγο πιο αργά σπίτι, ενώ η μαμά ήταν πιο αυστηρή ως προς την τήρηση του ωραρίου.
Ίσως ακόμα γιατί ο μπαμπάς είναι ο πρώτος άνθρωπος άλλου φύλου με τόση επιρροή στη ζωή μας. Στέκει αμήχανος μπροστά στα γυναικολογικά μας προβλήματα, λούζεται από κρύο ιδρώτα όταν ο πρώτος έρωτας κάνει την εμφάνισή του και ανησυχεί στη σκέψη και μόνο ότι κάποιος μας εκμεταλλεύεται/ κακομεταχειρίζεται/ ταλαιπωρεί -λες και εμείς δεν το κάνουμε αυτό σε άλλους. Έτσι οι συγκρούσεις μαζί του είναι αναπόφευκτες και μπορούν να γίνονται για τους πιο ασήμαντους λόγους, όπως για το μήκος της φούστας ή για τη μπλούζα που μας δείχνει την κοιλιά ή ακόμα και για εκείνον τον μακρυμάλλη που ήρθε και μας πήρε από το σπίτι και ας είναι το καλύτερο παιδί του κόσμου.. Και όμως όσο και αν θέλουμε να τον «σκοτώσουμε», άλλο τόσο τον αγαπάμε και ας μας σπάει τα νεύρα..
Στους μπαμπάδες μας ακόμα χρωστάμε το γεγονός ότι γίναμε δυναμικές γυναίκες, καθώς ήταν εκείνοι που μας έμαθαν να κάνουμε ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες, μας έμαθαν τάβλι ενώ έπαιξαν και ένα ποδοσφαιράκι μαζί μας. Ήταν εκείνοι που μας έμαθαν κολύμπι, μακροβούτια και ήταν διαθέσιμοι πάντα για ατελείωτο παιχνίδι.. Ήταν εκείνοι που μας έπαιρναν γήπεδο, που μας άφηναν να παίξουμε με αυτοκινητάκια και τόσα άλλα ακόμα.. Ήταν εκείνοι λοιπόν, οι οποίοι μέσα σε μία αντροκρατούμενη κοινωνία μας έμαθαν ότι και οι γυναίκες έχουν δικαιώματα και μπορούν να σταθούν επάξια απέναντι σε «αντρικά» στερεότυπα.
Γιατί μπορούμε να καταλάβουμε πόσο ξεχωριστές είμαστε γι’ αυτούς. Το βλέπεις στα μάτια τους, στο χαμόγελο τους, στην αγκαλιά τους.. Ακόμα και οι πιο «βαρείς» άντρες -αυτοί που λένε λίγα λόγια, που οι συναισθηματισμοί δεν είναι ίδιον του χαρακτήρα τους και που σχεδόν ποτέ δεν τους βλέπεις να γίνονται τρυφεροί- μπροστά στην κόρη τους μεταμορφώνονται. Νιαουρίζουν «σ’ αγαπώ», δίνουν μικρά φιλιά και λιώνουν από αγάπη.
Γιατί κοντά τους νιώθουμε σαν διασημότητες. Φυσικά και οι μαμάδες θεωρούν ότι τα παιδιά τους είναι τα πιο όμορφα, τα πιο έξυπνα, τα πιο καλά, όμως το να βλέπεις έναν άντρα, τον πρώτο άντρα όπως είπαμε και παραπάνω, να σε κοιτάει και να διακρίνει σε εσένα κάτι από Μέρλιν Μονρόε και Σοφία Λόρεν μαζί, μόνο σαν σταρ μπορεί να σε κάνει να νιώθεις. Βλέπεις, στα μάτια του είσαι ένα ένα εύθραυστο μπιμπελό και αυτό είναι από μόνο του αξιολάτρευτο.
Και γιατί μας φρόντισαν με τον πιο γλυκά αδέξιο τρόπο. Όταν βλέπεις ένα μπαμπά να προσπαθεί να συνδυάσει φουστανάκι με καλσόν ή να κοιτάει το ράφι με τις σερβιέτες προσπαθώντας να θυμηθεί ποιες ακριβώς του σερβιέτες του είπε η κόρη του να αγοράσει ή προσπαθεί πόση ώρα να φτιάξει τα κοτσιδάκια που του ζήτησε η μικρή του κορούλα, ένα γλυκό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο σου. Δε μπορείς να αποφασίσεις αν αυτό το θέαμα είναι αστείο ή απλά γλυκό και ιδιαίτερο.
Γιατί είναι τρομακτικά ίδιοι με τους άντρες που ερωτευόμαστε, αφού όλες μας έχουμε ερωτευτεί τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μας έναν σωσία εσωτερικά και εξωτερικά του μπαμπά μας!
Γιατί παρέα ζήσαμε μικρές περιπέτειες, αφού ήταν εκείνοι που δε δίστασαν να γελοιοποιηθούν προκειμένου να μας δούνε να γελάμε, είναι εκείνοι που ένωναν τις καρέκλες για να κοιμηθούμε στην ταβέρνα, εκείνοι που μας έπαιρναν στους ώμους τους για να κάνουμε τη βουτιά και οι μανάδες μας φώναζαν: «Μη, καλέ το παιδί. Πρόσεχε βρε χριστιανέ μου». Το ίδιο ίσχυε και στο πρώτο μας «πέταγμα» στον αέρα, στην πρώτη μας κούνια εκεί στην αυλή ή σε ότι άλλη τρέλα κατέβαινε στο κεφάλι του πατέρα μας και εμείς τον ακολουθούσαμε. Το θέλαμε, το ζητούσαμε, το επιδιώκαμε.. Και παρόλο το φόβο του μήπως μας συμβεί το οτιδήποτε, μας πρόσφερε τις πιο αξιομνημόνευτες, τις πιο περιπετειώδεις και συνάμα τις πιο αστείες στιγμές των παιδικών μας χρόνων.
Τέλος, γιατί η αγκαλιά τους είναι η πιο ζεστή φωλιά και αυτή η αγκαλιά αξίζει όσο όλες οι αγκαλιές του κόσμου μαζί. Είναι εκείνη η αγκαλιά που σε κάνει να νιώθεις ξανά ασφάλεια, να γιατρεύεις τις πληγές σου και σε βεβαιώνει ότι θα νικήσει όλους τους κακούς που σε πλήγωσαν, γιατί απλά είναι ο μπαμπάς σου, ένας ήρωας, ο δικός σου ήρωας…
Κορίνα Γιαννάκη