Έχεις σκεφτεί πως, κάποιες φορές , στην καθημερινότητά μας άλλα λέμε κι άλλα μπορεί να έχουμε στο μυαλό μας;; Παρακάτω ,θα δούμε 8 χαρακτηριστικές συνθήκες όπου συμβαίνει αυτό , για κάποιους από εμάς. Η αντίθεση δηλαδή , μεταξύ του τι λέμε και του τι σκεφτόμαστε. Πάμε να τα δούμε με τη σειρά;
1.Συγγνώμη που άργησα , είχε φοβερή κίνηση. – Μπα , κοιμόμουν και δε σηκωνόμουν με τίποτα.
2.Ναι ναι βεβαίως αφεντικό , θα κάνω αυτό που ζητήσατε . – Άντε πνίξου σιχαμένε (κι άλλες πολλές βρισιές μαζί ;pp) , που ούτε τον ελεύθερο χρόνο μου δε σέβεσαι.
3.Έγινε φίλε , σε κανά πεντάλεπτο θα είμαι εκεί. Τα λέμε. – Άντε τώρα, να τρέχω να ετοιμάζομαι
4.Είμαι πολύ απασχολημένος αυτόν τον καιρό ,αν βρω κενό θα σου πω. – Κανένα κενό , απλά δεν ενδιαφέρομαι για σένα και σε αποφεύγω ευγενικά.
5.Έχω ξεπεράσει αυτόν τον άνθρωπο , δεν τον θέλω πια , ούτε να ακούω το όνομα αυτού δε θέλω.- Μπα , με το κινητό στο χέρι είμαι , περιμένοντας μια κλήση ή ένα μήνυμα.
6.Ναι ,θα κανονίσουμε σίγουρα κάποια στιγμή. –Ούτε καν δε πρόκειται να συμβεί αυτό και το ξέρουμε και οι δύο.
7.(Οι φοιτητές θα καταλάβουν). Πόσα μαθήματα χρωστάς;; Ε, όχι πολλά καμιά δεκαριά – Καμιά εικοσαριά και βάλε .
8.Για ένα χαλαρό ποτάκι θα βγω. – Στον επόμενο τόνο , η ώρα είναι 7 το πρωί.
Βλέποντας αυτές τις περιπτώσεις , θα μπορούσαμε με κάποιες να ταυτιστούμε. Το θέμα είναι , γιατί συμβαίνει αυτό;; Γιατί άλλα να λέμε και άλλα να σκεφτόμαστε στην πραγματικότητα;; Να είναι ο φόβος , να είναι ο εγωισμός ,το ότι δε θες να πληγώσεις τον άλλο , να είναι μια απλή προστασία του εαυτού σου με το να λες ψέματα ;; (χαρακτηριστικό παράδειγμα και ο αμυντικός μας μηχανισμός της αντισταθμιστικής συμπτωματολογίας , όπου για να νιώσουμε καλύτερα , ασυνείδητα ,λέμε ψέματα σε μας τους ίδιους και σε άλλους). Ας φανταστούμε ένα κόσμο , όπου θα λέγαμε πάντα αυτό που θα θέλαμε …κάποιες φορές θα ήταν τρομακτικό , δε θα έπρεπε ,αλλά κάποιες άλλες ,μήπως θα ήταν καλύτερο και πιο ανακουφιστικό;;
Αγνή Λάμπρου