Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Με αφορμή την επικείμενη πτώση της θερμοκρασίας (κι άλλο) και την πιθανότητα χιονοπτώσεων ακόμη και μέσα στη Χαλκίδα από την ερχόμενη Κυριακή 23 Ιανουαρίου έως την Τρίτη, μπήκα στον πειρασμό να ψάξω παλιές φωτογραφίες στα χιόνια! Τον προηγούμενο μήνα φίλοι μου, μοιράστηκα μαζί σας τις σκέψεις μου για τα χιόνια και ειδικά εδώ σε εμάς τους παραθαλάσσιους που καθόλου δεν είμαστε εκπαιδευμένοι και έμπειροι να τ’ αντιμετωπίσουμε. Γι’ αυτό το λόγο με το παραμικρό χιονάκι παραλύουν τα πάντα και ξεκινούν τα προβλήματα ηλεκτροδότησης και υδροδότησης!
Αν ξεπεράσουμε όμως για λίγο όλα αυτά θα αισθανθούμε την παιδικότητα που φέρνει μαζί της μια χιονόπτωση, τη λαχτάρα να τρέξουμε στις χιονισμένες αυλές να φτιάξουμε χιονάνθρωπο!
Ανατρέχοντας λοιπόν πίσω στο μακρινό 2008, ανακάλυψα φωτογραφίες που είχα τραβήξει με τα τότε διαθέσιμα μέσα (μία SONY ψηφιακή φωτογραφική μηχανή που έπαιρνε μπαταρίες), στα χιόνια του Φεβρουαρίου στο χωριό μου τα Ψαχνά. Θυμήθηκα ότι το είχε στρώσει για τα καλά, δεν ήταν εφικτό να οδηγήσω προς την εργασία μου κι έτσι το έριξα στη βόλτα! 
Παρατηρείτε πόσο πολύ αλλάζει το τοπίο; Ένα γνώριμο μέχρι εκείνη τη στιγμή μέρος ξαφνικά φαντάζει άγνωστο, διαφορετικό, μαγικό!
Όχι δεν είναι Καρπενήσι, ούτε Τρίκαλα ούτε Έδεσσα! Δεν είναι ο Λούσιος, ούτε ο Βοϊδομάτης! Είναι ο Μεσσάπιος ποταμός, το σήμα κατατεθέν των Ψαχνών. 
Κι έτσι ξαφνικά λοιπόν, ένα ποτάμι σε πλήρη εγκατάλειψη για το οποίο οι κάτοικοι χρόνια παραπονιούνται για την κατάστασή του, για την έλλειψη αξιοποίησής του, ένα ποτάμι που θα μπορούσε με τον κατάλληλο περιβάλλοντα χώρο να διακοσμεί το χωριό, ένα ποτάμι που ουσιαστικά φοβόμαστε καθώς κάθε φορά που πλησιάζει σε υπερχείλιση φέρνει λάσπη, μπάζα, σκουπίδια και δημιουργεί καταστροφές, αλλάζει και μεταμορφώνεται!
Το φυσικό τοπίο αναδεικνύεται από μόνο του ντυμένο στα λευκά και ο φόβος μετατρέπεται σε θαυμασμό και νοσταλγία.
Φωτογραφίες από προσωπικό αρχείο (Φεβρουάριος 2008)