Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Είναι κάποιοι περίοδοι στη ζωή μας που νιώθουμε ότι δεν μας περισσεύει χρόνος και μπορεί να ισχύει όντως. Είναι η δουλειά, οι υποχρεώσεις, έκτακτα περιστατικά ή οτιδήποτε άλλο μας στρεσάρει και μας κρατάει απασχολημένους για ώρες και αναγκασμένους να λέμε “όχι” στα παιδιά μας και στους δικούς μας ανθρώπους.
Η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων, οι λίστες υποχρεώσεων, τα γεμάτα προγράμματα, οι διαδρομές και οι μετακινήσεις που μας καθυστερούν, οι απανταχού “κλέφτες χρόνου”, είναι μερικές μόνο από τις καταστάσεις με τις οποίες ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι.
Όπως σας έχω ξαναγράψει τις προηγούμενες μέρες, βρίσκομαι σε μια τέτοια δύσκολη περίοδο, γεμάτη περίπλοκες εργασίες, χρονοδιαγράμματα και καταληκτικές ημερομηνίες. Πάντα όμως, εκεί που φαίνεται να χάνω το κουράγιο μου, να μετράω το διαθέσιμο χρόνο και να μην προκύπτουν οι επιθυμητοί υπολογισμοί, κάποιος εμφανίζεται ως δια μαγείας στο δρόμο μου και μου δίνει λίγο θάρρος, λίγη έμπνευση και κίνητρο να μην εγκαταλείψω.
Έτσι έγινε για ακόμη μία φορά…
Δεν ξέρω αν έχετε ξανακούσει για το “μάθημα για τη ζωή με το γεμάτο βάζο”. Όπως και νά’ χει θα σας το περιγράψω σήμερα:
Πάντα υπάρχει χώρος (και χρόνος)… μια διδακτική ιστορία!
Ένας καθηγητής Φιλοσοφίας παρουσιάζεται στην τάξη του και αφήνει στην έδρα ένα άδειο βάζο. Αρχικά, το γεμίζει με μπαλάκια του γκολφ, μέχρι που δεν χωρούν άλλο. Σταματάει και ρωτάει την τάξη:
– “Είναι γεμάτο το βάζο;”
– “Ναι”, απαντούν όλοι δίχως δεύτερη σκέψη.
Ο καθηγητής χαμογελάει, παίρνει από την τσάντα του μερικά μικρά βότσαλα και τα ρίχνει στο βάζο. Εκείνα κυλούν και γεμίζουν τα κενά. Έπειτα, ρώτησε:
– “Είναι γεμάτο το βάζο;”
– “Ναι είναι γεμάτο”, απαντούν όλοι με βεβαιότητα
Ο καθηγητής όμως, παίρνει στα χέρια του λίγη άμμο και την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος γέμισε όλα τα κενά που υπήρχαν ανάμεσα στις μπάλες και στα βότσαλα. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
– “Είναι γεμάτο το βάζο;”
Οι μαθητές πλέον δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν:
– “Ναι είναι γεμάτο!”
Εκείνος χαμογέλασε πάλι και εμφάνισε στην έδρα δύο μπουκάλια μπίρες, τις άνοιξε και ξεκίνησε να τις αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά κάλυψαν όλο τον κενό χώρο.
Ο καθηγητής ρώτησε:
– “Είναι γεμάτο το βάζο;”
Οι μαθητές αυτή τη φορά γέλασαν και είπαν δυνατά:
– “Ναι είναι γεμάτο!”
“Πράγματι”, απάντησε τώρα ο καθηγητής και άρχισε να εξηγεί:
“Θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αυτό αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. Οι μπάλες του γκολφ είναι τα σημαντικά στη ζωή σας, η οικογένειά σας, η υγεία, οι φίλοι σας, τα όνειρά σας. Τα βότσαλα είναι τα αμέσως επόμενα σημαντικά, η δουλειά, το σπίτι, το αυτοκίνητο. Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα, τα μικρά πράγματα, τελευταίας προτεραιότητας. Αν βάλετε πρώτα την άμμο στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για τα βότσαλα ούτε και για τις μπάλες. Το ίδιο ισχύει και στη ζωή:
Αν σπαταλάς όλο το χρόνο και την ενέργειά σου στα μικρά πράγματα, δεν θα έχεις χρόνο για τα πραγματικά σημαντικά πράγματα της ζωής. Ξεχωρίστε τα πιο σημαντικά πράγματα για εσάς, βάλτε προτεραιότητες αυτά που εξασφαλίζουν την ευτυχία σας. Φροντίστε να χωρέσετε τις μπάλες πρώτα, όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς άμμος”.
Τότε ένας μαθητής ζήτησε το λόγο και ρώτησε:
“Τι αντιπροσωπεύει η μπύρα κύριε καθηγητά;”
Η μπύρα λοιπόν δείχνει ότι όσο γεμάτη και αν είναι η ζωή σου, φαίνεται ότι πάντα υπάρχει χώρος για δυο μπύρες με φίλους!