Γράφει η Πέννυ Αδάμου.
Τα κάλαντα είναι το απόλυτο σημάδι των γιορτών. Είναι εκείνα που μας εντάσσουν στο κλίμα, εκείνα που ξεσηκώνουν τα παιδιά και αυτά που φέρνουν ευχές σε κάθε σπίτι.
Χωρίς τα κάλαντα νιώθουμε ένα κενό. Όλοι θυμόμαστε την περίοδο κόβιντ που δεν ερχόταν κανένα παιδάκι να μας τα πει.
Τα κάλαντα έχουν καθιερωθεί να λέγονται από παιδιά και σε σπάνιες περιπτώσεις από έφηβους ή ενήλικες.
Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους οι Πατέρες της Εκκλησίας απαγόρευαν ή απέτρεπαν αυτό το έθιμο ως καταγόμενο από τις εορτές των ρωμαϊκών Καλενδών που είχε καταδικάσει η ΣΤ΄Οικουμενική Σύνοδος το 680 μ.Χ.
Στην εξέλιξη του χρόνου και όταν πια τα κάλαντα έγιναν το έθιμο των θρησκευτικών εορτών, ξεκίνησαν να χρησιμοποιούνται και μουσικά όργανα ή ένα μεταλλικό τρίγωνο.
Κάθε περιοχή έχει τα δικά της κάλαντα και δίνει τις ευχές με τον δικό της τρόπο.
Σημασία έχει όμως πως μέσα από αυτό δίνονται θετικά πράγματα και ενέργεια στα σπίτια που μπαίνουν.
Παλαιότερα οι νοικοκυρές φίλευαν τα παιδιά με γλυκά ή ξηρούς καρπούς.
Αργότερα ξεκίνησαν να δίνονται χρήματα (σταδιακά θα πέσουν και αυτά).
Αυτό είναι ένα αντίτιμο στις ευχές που δίνονται από τα παιδιά.
Η λαογραφία μας έχει μεγάλη αξία, κρατά ζωντανές τις παραδόσεις και τα έθιμα του τόπου μας.
Είναι όμορφο να τα τηρούμε και να μένουμε πιστοί στην ιστορία του τόπου μας.