Γράφει η Πέννυ Αδάμου.
Αντιλαμβάνεσαι ότι ωριμάζεις, όταν κοιτάς πίσω σου και βλέπεις “ιστορία”.
Ζήσαμε όλοι εμείς σε τεταμένες χρονικές περιόδους που επηρέσαν το ρου. Είδαμε πρόσωπα παράξενα, έξυπνα, πονηρά, εκμεταλλευτές, σωστούς.
Είδαμε επί χρόνια η πολιτική σκηνή να αλλάζει, να μετατρέπεται. Να διώχνουμε την κακή ιστορία του εμφυλίου μας και μετά να την επαναφέρουμε.
Η σταθερότητα ήταν κάτι που για χρόνια η χώρα δεν είχε, όμως ένα ήταν σταθερό, οι ευθύνες που έριχνε ο ένας πολιτικός στον άλλο και το ένα κόμμα στο άλλο επί χρόνια.
Τα θυμόμαστε. Μικροί ή λίγο πιο μεγάλοι, παιδιά, έφηβοι ή φοιτητές όλοι τα θυμόμαστε.
Θυμόμαστε την κρίση που μας ζόρισε, θυμόμαστε και το “μαζί τα φάγαμε” που ακόμα και σήμερα παραμένει viral.
Αυτός ο κύκλος πολιτικής σβήνει. Και μπορεί να μην έδωσε επί της ουσίας σπουδαία πράγματα, γιατί αν είχε δώσει δεν θα ήμασταν εδώ σήμερα, αλλά άφησε το στίγμα της.
Και η εποχή και οι άνθρωποι.
Τα μελλοντικά βιβλία ιστορίας, σίγουρα θα μας έχουν μέσα. Απλώς δεν ξέρω τι άποψη θα σχηματίσουν οι επόμενες γενιές.
Η περίοδος αυτή έρχεται στο τέλος της, όχι μόνο γιατί αλλάζει η πολιτική σκηνή, αλλά γιατί όλη αυτή η γενιά μεγάλωσε και σταδιακά φεύγει.
Αυτόν τον δρόμο ακολούθησε και ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Χρόνια στην πολιτική σκηνή, με ευφράδια λόγου, με ατάκες σε πάνελ, με προτάσεις και ψηφίσματα.
Ένας κύκλος έκλεισε και πια έμειναν στην ιστορία μόνο οι ατάκες.
Ο Θεόδωρος Πάγκαλος σφράγισε μια ολόκληρη περίοδο της ελληνικής ιστορίας με την περίφημη, σχεδόν απολογητική, φράση του: “μαζί τα φάγαμε”.