Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Η 1η Ιουνίου έχει καθιερωθεί από τα Ηνωμένα Έθνη ως η Παγκόσμια Ημέρα Γονέων. Είναι η μέρα που δείχνουμε ευγνωμοσύνη στους γονείς που μας έφεραν στον κόσμο και μας όπλισαν με απαραίτητα εφόδια και ατελείωτη αγάπη. Είναι η μέρα που όσοι από εμάς είμαστε γονείς, διαπιστώνουμε ότι αυτός ο τίτλος είναι ίσως ο πιο σημαντικός που θ’ αποκτήσουμε ποτέ και ότι είμαστε ευλογημένοι.
Είναι μια σπουδαία μέρα για ν’ αναλογιστούμε και ν’ αναγνωρίσουμε τη σημασία της σχέσης γονέα (φροντιστή) – παιδιού.
Μας θυμίζει τη σημασία του σεβασμού στις ανθρώπινες σχέσεις και ακόμη περισσότερο μέσα στην οικογένεια. Ναι, οι γονείς μας είναι πάντα δίπλα μας, να υποστηρίζουν, να βοηθούν, να θυσιάζουν διαρκώς. Ωστόσο, έχουν κι εκείνοι ανάγκες και προσωπική ζωή (κάτι που ξεχνάμε συνέχεια).
Η μέρα αυτή μπορεί να γίνει η αφορμή για περαιτέρω ενθάρρυνση των πατέρων ν’ αναλάβουν πιο ενεργό ρόλο στην ανατροφή των παιδιών τους. Αν και το πιο εύκολο (και σύνηθες, κακά τα ψέματα), είναι να μένουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αφήνοντας τις μητέρες να κυριαρχούν στην καθημερινότητα των παιδιών, ολοένα και περισσότερες έρευνες δείχνουν τα τεράστια οφέλη της αλληλεπίδρασης πατέρα – παιδιού.
Επιπλέον, η ανατροφή των παιδιών και η υποστήριξη ενός νοικοκυριού είναι “ομαδικό παιχνίδι”, στο οποίο άνδρες και γυναίκες έχουν ίσους ρόλους. Για τις μονογονεϊκές οικογένειες και για εκείνες τις οικογένειες στις οποίες τα παιδιά μεγαλώνουν οι παππούδες ή συγγενείς, πρέπει να υπάρχει νομικό πλαίσιο προστασίας, υποστήριξης και καθοδήγησης.
Η σχέση γονέων – παιδιών είναι μια διαχρονική σχέση που αντέχει σε όλες τις δοκιμασίες.
Σήμερα είναι η μέρα που διαπιστώνουμε ότι η μαμά μας τελικά είχε δίκιο! Όσο κι αν το αρνούμαστε, ειδικά στην εφηβεία, οι γονείς μας ξέρουν πραγματικά τι είναι καλύτερο για εμάς (στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων) και έχουν τις πιο αγνές και ανιδιοτελείς προθέσεις. Είναι εκείνοι που δεν θα μας εγκαταλείψουν ποτέ, ό, τι κι αν συμβεί.
Μόνο ένας γονέας ξέρει πόσο πολύ “πονάει” το να μεγαλώνει το παιδί του… Τα χρόνια περνούν γρήγορα και τα παιδιά, εκεί που έτρεχαν με φόρα να χωθούν στο κρεβάτι μας και στις αγκαλιές μας, ξαφνικά έχουν τους φίλους τους, τη ζωή τους, τις σπουδές τους και… τις δικές τους οικογένειες. Είναι φυσική εξέλιξη, ωστόσο μόνο ένας γονέας ξέρει πόσο πονάει αυτό.
Όλοι μας θα πατήσουμε κάποια στιγμή στα χνάρια των γονιών μας… Θα μπούμε στα παπούτσια τους, σχεδόν αναπόφευκτα, θα μιλήσουμε όπως εκείνοι (και με τις ίδιες ατάκες), θα συμπεριφερθούμε όπως εκείνοι και γιατί όχι, θα υιοθετήσουμε και μερικές από τις πιο ενοχλητικές συνήθειές τους, για τις οποίες μπορεί και να παίρναμε όρκο ότι δεν θα κάναμε ποτέ!