Η ιστορία της Τσικνοπέμπτης χάνεται στο βάθος των αρχαιοελληνικών εθίμων, αφού τότε θεωρούσαν ιεροτελεστία την οινοποσία και το φαγητό.
Το έθιμο ξεκίνησε να γίνεται Πέμπτη, γιατί Τετάρτη και Παρασκευή οι χριστιανοί δεν τρώνε κρέας. Έτσι και καθιερώθηκε η μέρα αυτή. Γιορτάζεται στην δεύτερη εβδομάδα του Τριωδίου και είναι η τελευταία “γιορτή” πριν την κορύφωση των Αποκριών, με το καρναβάλι και την Καθαρά Δευτέρα (ωραίες εποχές, τότε που τις ζούσαμε).
Συνδέεται με τις βακχικές γιορτές των αρχαίων Ελλήνων και έχει στενή σχέση με τον θεό Διόνυσο.
Σύμφωνα με το έθιμο στην χριστιανική παράδοση, την ημέρα αυτή ψήνονται μεγάλες ποσότητες κρέατος, ώστε να γεμίσει “τσίκνα” ο ουρανός.
Κάθε τόπος έχει την δική του ερμηνεία της μέρας, που την κάνει και ξεχωριστή.
Στην κοντινή μας Θήβα, σύμφωνα με την λαογραφία, την τσικνοπέμπτη γίνεται το προξενιό δυο νέων και συνεχίζει με το “βλάχικο γάμο” και τελειώνει την Καθαρά Δευτέρα.
Μέσα στις “τελετές” αυτές υπάρχει αθυροστομία, κέφι και ποτό. Ο “βλάχικος γάμος” συνδέεται με τον Διόνυσο και διαιωνίζει την οργιαστική θρησκεία του γιου της Σεμέλης, του Διόνυσου δηλαδή, στη Θήβα, αφού η Σεμέλη ήταν κόρη του Κάδμου.
Σε πολλές πόλεις της Ελλάδας υπάρχει και μία ξεχωριστή ιστορία για την Τσικνοπέμπτη, και σε πολλές μάλιστα οι κάτοικοι ψήνουν και τρώνε μαζί.
Φέτος η Τσικνοπέμπτη μας θα είναι λίγο διαφορετική. Ας ευχηθούμε να επανέλθουμε γρήγορα και να βρούμε τους κανονικούς μας ρυθμούς, για να είμαστε γεροί και δυνατοί και να γιορτάσουμε του χρόνου ξανά!
Κάτια Καραχάλιου