Γράφει η Πέννυ Αδάμου.
Πριν μας προλάβει η οικονομική κρίση για τα καλά και τώρα η φτωχοποίηση, έχει ήδη χτυπήσει την πόρτα μας η κρίση των αξιών.
Κάθε μέρα βλέπουμε νέα περιστατικά βίας και ψυχικής αρρώστιας που δεν είναι εύκολο να χωρέσει σε ανθρώπινο νου.
Παιδιά που κακοποιούνται, γυναίκες που υποφέρουν και σχέσεις ανθρώπινες που μαστίζονται από φόβο και ανασφάλεια.
Εσύ ξέρεις τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου;
Οι άνθρωποι αυτοί που στέκονταν δίπλα σε άρρωστα μυαλά, ήξεραν άραγε;
Είχαν κάτι καταλάβει; Όμως ποιο είναι το πρόβλημά μας; Γιατί να συμβαίνει αυτό;
Είναι τα οικονομικά που μπορούν να μας οδηγήσουν εκεί; Είναι η καραντίνα που ζήσαμε; Είναι ένα μεγάλο κοινωνικό θέμα;
Όμως ότι και αν είναι δεν ήρθε η ώρα να το δούμε σε βάθος;
Άνθρωποι χάνονται από τη ζωή και άλλοι χάνονται ψυχικά. Δημιουργούνται τραύματα που δεν ξεπερνιούνται σε ανθρώπους που δεν φταίνε σε τίποτα;
Μάλλον πρέπει όλοι να βρούμε το κέντρο μας, την ισορροπία μας και έπειτα το κέντρο των δικών μας ανθρώπων.
Να καταλάβουμε τι συμβαίνει και να προστατεύσουμε όσους περισσότερους μπορούμε.
Γιατί εκτός από τους εξωτερικούς παράγοντες, όλοι μας έχουμε την υποχρέωση απέναντι στους εαυτούς μας να είμαστε σωστοί. Το έχουμε σκεφτεί; Το σκεφτόμαστε κάθε μέρα;