Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Σας έχει τύχει να ταξιδεύετε χωρίς να πάτε πουθενά; Σίγουρα σας έχει συμβεί, όταν για παράδειγμα διαβάσατε ένα βιβλίο που σας συνεπήρε.
Αντίστοιχα μπορεί να ονειρευόμαστε με τα μάτια ανοιχτά καμιά φορά…
Τι έχω πάθει τελευταία τις Παρασκευές και με πιάνει το ρομαντικό – ποιητικό μου;;;
Πάνε ήδη λίγες εβδομάδες που ενώ είμαι στο γραφείο τα πρωινά, όπως πάντα, για λίγες στιγμές συμβαίνει κάτι μαγικό. Λαμβάνω μία φωτογραφία στο κινητό μου, την ανοίγω και αυτόματα πηγαίνω μια βόλτα. Σύντομη μεν αλλά αναζωογονητική. Ικανή να ζωγραφίσει ένα χαμόγελο στο (πιθανόν) σκυθρωπό πρόσωπό μου εκείνη τη στιγμή. Και μπορεί στην πραγματικότητα να μη σηκώνομαι καν από την καρέκλα (τι μάστιγα κι αυτό – θα το συζητήσουμε σύντομα), αλλά ανεβάζω στιγμιαία θερμοκρασία, σα να περπάτησα, και αισθάνομαι το παγωμένο θαλασσινό αεράκι στα μαλλιά μου.
Πώς γίνεται; Δεν ξέρω ακριβώς… Έχει φροντίσει γι’ αυτό μια καλή φίλη που αν και μακριά εκείνη τη στιγμή, με παίρνει μαζί στην πρωινή της βόλτα και απολαμβάνουμε παρέα πότε τη συννεφιά, πότε το ουράνιο τόξο, κάποιες φορές τους γλάρους κι άλλες τα κύματα…
Στη μαγική Χαλκίδα όλα αυτά, ναι! Δεν χρειάζεται να πας μακριά.
Την ευχαριστώ και χωρίς να ζητήσω την άδειά της, σας πηγαίνω κι εσάς μια βόλτα… Ντυθείτε!
Καλό Σαββατοκύριακο!