Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Με τι γλυκό καιρό και ηλιόλουστες ζεστές μέρες μας υποδέχθηκε το 2022!!! Υπέροχη ευκαιρία για όλους μας να βγούμε στον ήλιο, να περπατήσουμε, να πιούμε τον καφέ μας σε εξωτερικούς χώρους, να ανασάνουμε λίγο καθαρό covid free αέρα!
Είναι οι γνωστές “Αλκυονίδες Μέρες” του Ιανουαρίου, οι πιο αισιόδοξες κι ελπιδοφόρες μέρες του χειμώνα!
Τι συμβολίζουν και τι μήνυμα μεταφέρουν
Η φύση μας δείχνει ξεκάθαρα ότι τα πάντα είναι μια εναλλαγή καταστάσεων. Από την κακοκαιρία περνάμε σε καλοκαιρία, από τον ήλιο στη βροχή και από το χειμώνα στο καλοκαίρι. Το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή μας… Από την αποτυχία περνάμε στην επιτυχία, από τη χαρά στη λύπη, από τη ζωή στο θάνατο. Αν δούμε τις Αλκυονίδες Μέρες συμβολικά, μας δείχνουν ότι ζούμε ένα θαύμα που ονομάζουμε «ζωή» και μας μεταφέρουν ένα ελπιδοφόρο μήνυμα: Ακόμα και στη «βαρυχειμωνιά» θα υπάρχουν περιστάσεις που θα μας δίνουν δύναμη και θάρρος, όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, ώστε αισιόδοξοι πια να περιμένουμε την «καλοκαιρία» και τον ερχομό της «άνοιξης», κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ακόμα και στις πιο δύσκολες περιστάσεις της ζωής μας, υπάρχει μέσα μας δύναμη και θάρρος να ξεπερνάμε τις δύσκολες στιγμές και πάντα να περιμένουμε το καλύτερο.
Χέρμπερτ Ντράπερ, Αλκυόνη, 1915 (πηγή wikipedia)
Ο μύθος της Αλκυόνης
Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, που όλα τα εξηγούσαν με ευφάνταστους μύθους, είχαν πλάσει έναν και γι’ αυτό το αξιοπρόσεκτο φαινόμενο:
Στην αρχαία πόλη Τραχίνα της Θεσσαλίας, στους πρόποδες της Οίτης, ήταν βασιλιάς ο Κήυκας. Ένας ευτυχισμένος βασιλιάς με όλα τα καλά του κόσμου μαζεμένα πάνω του: νιάτα, πλούτη, γενναιότητα και ομορφιά. Όταν αποφάσισε να παντρευτεί, διάλεξε για γυναίκα του την πανέμορφη Αλκυόνη, κόρη του Αιόλου, του θεού των ανέμων.
Θεοί και θνητοί τους θαύμαζαν για την ομορφιά τους και για την απέραντη αγάπη που είχε ο ένας για τον άλλον. Τόση ήταν η αγάπη τους και τόσο ευτυχισμένες οι μέρες τους, που σιγά-σιγά άρχισαν να νιώθουν ότι είναι θεοί ή τουλάχιστον ίσοι με τους θεούς. Δεν άργησαν μάλιστα να φωνάζουν χαϊδευτικά ο ένας τον άλλο με τα ονόματα του Δία και της Ήρας!
Οργίστηκε τότε ο βασιλιάς των θεών και σκέφτηκε να τους επιβάλλει μεγάλη τιμωρία για την ασέβεια και την αλαζονεία τους. Και περίμενε την κατάλληλη στιγμή, για να τιμωρήσει το αγαπημένο ζευγάρι, που τόλμησε να συγκριθεί με τους Θεούς.
Κάποτε ο Κύηκας αποφάσισε να ταξιδέψει, μέσω της θάλασσας, προς το μαντείο των Δελφών, για να συμβουλευτεί τον Απόλλωνα σχετικά με το χαμό του αδελφού του Δαιδαλίωνα. Η Αλκυόνη όμως φοβόταν τη θάλασσα και προσπάθησε να τον πείσει να μην κάνει το ταξίδι ή, έστω, να την πάρει μαζί του. Ο Κύηκας δεν την άκουσε και ξεκίνησε μόνος του, ενώ η Αλκυόνη έκλαιγε απαρηγόρητη και προσευχόταν στην Ήρα για την ασφάλεια του συζύγου της.
Οι φόβοι και οι προειδοποιήσεις της Αλκυόνης αποδείχθηκαν βάσιμες. Όταν ο Κήυκας έπλεε με το καράβι του στη θάλασσα, ο Δίας βρήκε την ευκαιρία να τον τιμωρήσει στέλνοντας μια φοβερή καταιγίδα, βροντές και αστραπές κάνοντας το καράβι του κομμάτια. Αβοήθητος μέσα στη φουρτούνα ο Κύηκας παρασύρθηκε από τα νερά και χάθηκε στο βαθύ πέλαγος.
Η Αλκυόνη κατά τη διάρκεια της απουσίας του πήγαινε κάθε μέρα στο ακρογιάλι και τον περίμενε ανήσυχη. Κι όσο αργούσε να φανεί ο αγαπημένος της, άρχισε να μοιρολογεί στην ακρογιαλιά και παρακαλούσε τους Θεούς να τη λυπηθούν. Οι μέρες περνούσαν και ο θρήνος δεν σταματούσε. Κάποτε ο Δίας λυπήθηκε την Αλκυόνη και αποφάσισε να της φανερώσει την αλήθεια με ένα όνειρο.
Τρελαμένη η δύστυχη γυναίκα, έτρεξε στις έρημες βαλτώδεις εκβολές των ποταμών και μέσα στις πυκνές καλαμιές τους, για να βρει τον αγαπημένο της. Κάποια στιγμή είδε στη θάλασσα σπασμένα σανίδια από κάποιο καράβι και κάποια κουρέλια. Τότε κατάλαβε και άρχισε να κλαίει πάνω στο βράχο. Πέρασε η μέρα, έφθασε η νύχτα, ξημέρωσε το επόμενο πρωί κι ήρθε η επόμενη νύχτα. Και σαν αυτές, ήρθαν μέρες και νύχτες πολλές, μα η Αλκυόνη δεν σταματούσε το κλάμα. Ο Δίας την πόνεσε. Στενοχωρήθηκε για τον καημό της και τη μεταμόρφωσε σε πουλί, για να τελειώσει το κλάμα, τον πόνο και το μαρτύριο της και να μπορεί να ψάχνει στις ακρογιαλιές και στις θάλασσες για να βρει τον αγαπημένο της. Η Αλκυόνη από τότε μεταμορφωμένη σε ψαροπούλι ζει κοντά στη θάλασσα και κοιτά διαρκώς τα νερά της μήπως και εμφανιστεί πάνω σε κάποιο αφρισμένο κύμα ο αγαπημένος της Κήυκας.
Αλκυόνη, πηγή Wikimedia Commons
Ακόμα και τότε όμως η δυστυχία δεν την εγκατέλειψε. Γιατί, αντίθετα από τ’ άλλα πουλιά που γεννούν και κλωσούν τ’ αυγά τους την άνοιξη, η Αλκυόνη γεννούσε τα αυγά της μέσα στο καταχείμωνο, κάθε Γενάρη πάνω στους βράχους των ακροθαλασσιών. Ο άγριος χειμώνας του Γενάρη και τα μανιασμένα κύματα της θάλασσας κατέστρεφαν τη φωλιά της και έσπαγαν τα αυγά της. Ακόμη κι όταν έβαζε τα αυγά της στις σχισμές των βράχων τα ορμητικά κύματα τα άρπαζαν τα νεογέννητα πουλάκια της κι εκείνη έκλαιγε σπαραχτικά.
Ο Δίας τη λυπήθηκε ξανά και αποφάσισε για 10-15 μέρες μέσα στο καταχείμωνο να καταλαγιάζουν οι άνεμοι, να ηρεμεί η θάλασσα, να λάμπει ο ήλιος και να ζεσταίνει ο καιρός, ώστε να μπορεί η Αλκυόνη να κλωσάει τα αβγά της και τα πουλάκια της να μπορέσουν να πετάξουν. Οι μέρες αυτές πήραν το όνομά της…
Το κείμενο είναι επιλεγμένα αποσπάσματα από τον ιστότοπο:
Αλκυονίδες ημέρες | ΑΡΓΟΛΙΚΗ ΑΡΧΕΙΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ (argolikivivliothiki.gr)