Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Γράφω αυτό το κείμενο στην εκπνοή της Κυριακής, 15 Ιανουαρίου 2023, που τυχαίνει να είναι και τα γενέθλιά μου. Για αρκετή ώρα προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, να επιλέξω εκείνες που θα ήθελα να καταγράψω. Γρήγορα πέρασαν κι αυτά τα γενέθλια, γρήγορα περνάει ο χρόνος, ειδικά όταν είναι γεμάτος πράγματα!
Θα μπορούσε κάποιος να με χαρακτηρίσει αχάριστη, πόσο θα ήθελα να κρατήσουν δηλαδή; Από την Παρασκευή ήδη ξεκίνησα να γιορτάζω, να είναι καλά οι φίλες μου, το Σάββατο συνέχισα μ’ έναν διαφορετικό τρόπο, παρακολουθώντας μια πολύ ιδιαίτερη παράσταση και την Κυριακή οι εορτασμοί ολοκληρώθηκαν με οικογενειακές στιγμές.
Τι άλλο να ζητήσει κάποιος; Τίποτα! Μακάρι να μπορώ να γιορτάζω έτσι για πολλά χρόνια ακόμα!
Στην εκπνοή της μέρας λοιπόν, ψάχνω τρόπους να συμφιλιωθώ με το χρόνο. Δίνω υποσχέσεις στον εαυτό μου να τον προσέχω περισσότερο, να τον φροντίζω καλύτερα, έτσι ώστε να μην του φαίνεται ότι μεγαλώνει… Γίνεται όμως κάτι τέτοιο; Πώς να κρύψεις ότι μεγαλώνεις; Και γιατί να προσπαθήσεις να το κρύψεις;
Όποια κι είναι η σημερινή σου ηλικία, ο μελλοντικός σου εαυτός θα ήθελε πολύ επιστρέψει σε αυτήν!
Να δώσω μερικά παραδείγματα:
Υποθέτουμε ότι σας ρωτάω αν ένας άνθρωπος 65 ετών είναι νέος, τι θα μου απαντήσετε; Είναι σίγουρα σχετικό… Ένας 20χρονος θα πει ότι δεν είναι νέος, ενώ ένας 75χρονος πολύ θα ήθελε να γυρίσει πίσω στα 65, να κερδίσει εκ νέου 10 χρόνια ζωής!
Χρησιμοποιούμε συχνά την έκφραση “στα νιάτα μου έκανα εκείνο…” και δεν εννοούμε πάντα την ίδια εποχή ως “νιάτα”. Όταν είμαστε 30+, τα νιάτα μας είναι στα 20-25, ενώ όταν φθάσουμε στα 50, τα νιάτα μας μπορεί να είναι τα 35-40.
Σήμερα λοιπόν είναι η μεγάλη ευκαιρία, ανεξάρτητα από την ηλικία μας! Κοιτάζοντας πίσω σε μερικά χρόνια, το σήμερα θα φαίνεται ως η εποχή που ήμασταν νέοι και γεμάτοι όρεξη και δυνατότητες, ως η στιγμή που θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε κάτι νωρίς!
Σήμερα λοιπόν μπορούμε να ξεκινήσουμε κάτι, ένα όνειρο, μια επιθυμία, κάτι που θα ωφελήσει το μέλλον μας. Εκείνο το κάτι που σε λίγα χρόνια θα θυμόμαστε και θα αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη που τολμήσαμε και αρπάξαμε την ευκαιρία. Που δεν σπαταλήσαμε το σήμερα, θυσιάζοντάς το στο βωμό του χθες και του αύριο. Γιατί αυτό κάνουμε αγαπητοί φίλοι… Αμφιταλαντευόμαστε ανάμεσα σε παρελθόν και μέλλον σπαταλώντας το παρόν, αφήνοντάς το άδειο και χωρίς νόημα.
Αυτό θέλω να προσπαθήσω μέχρι τα επόμενα γενέθλιά μου… Να δώσω μεγαλύτερη προσοχή και αξία στο σήμερα και να κάνω περισσότερες παύσεις. Όλα τα υπόλοιπα τα έχω. Είμαι τυχερή!
Υ.Γ. Ο μικρός είχε να παρατηρήσει ότι πλησιάζω (επιτέλους) τον μπαμπά στην ηλικία!!!