Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Όλοι εμείς που λέμε ότι «νηστεύουμε», είτε μόνο τη Μεγάλη εβδομάδα, είτε όλη τη Σαρακοστή, είτε όποτε επιλέγει ο καθένας, για τους δικούς του λόγους, άραγε «νηστεύουμε» πραγματικά; Νηστεύουμε ή απλώς απέχουμε από κάποιες τροφές; Χρησιμοποιούμε τον όρο «νηστεία» η οποία όταν γίνεται για θρησκευτικούς λόγους δεν έχει μόνο την έννοια της αποχής από συγκεκριμένα φαγητά.
Νηστεία λοιπόν, σύμφωνα με τους κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είναι «η αποχή από τις ηδονές του βίου και ορισμένων τροφών και ποτών». Και μη μου πείτε ότι οι ηδονές του βίου μας είναι μόνο η χοιρινή μπριζόλα και η ομελέτα… Σήμερα λοιπόν, σκέφθηκα ν’ αναφερθώ σ’ εκείνους που κάνουν «νηστεία και ανθρωποφαγία» ταυτόχρονα…
Και είναι πολλοί εκείνοι που εύκολα ασκούν τη λεγόμενη κριτική του πληκτρολογίου. Και αν αυτό μοιάζει πλέον σύνηθες και «ελευθερία του λόγου», τότε να σας θυμίσω ότι πολλοί προχωρούν ακόμη πιο πέρα, σε χλευασμό, λεκτική κακοποίηση, διαπόμπευση, συκοφάντηση. Καθένας που έχει έναν λογαριασμό στα social, ένα πληκτρολόγιο μπροστά του και πρόσβαση σε κάποια είδηση, βίντεο, κείμενο, tweet, κλπ, βγάζει αβίαστα και εύκολα τα συμπεράσματά του και γράφει…
Κάπως έτσι φθάνουμε σε μια σχεδόν καθημερινή «ανθρωποφαγία», σε έναν κοινωνικό κανιβαλισμό, όπως έχει χαρακτηρισθεί αυτό το φαινόμενο. Άνθρωποι θυμωμένοι, πολλές φορές δικαίως, βγάζουν την οργή τους στα κοινωνικά δίκτυα, βρίζουν, εξαπολύουν κατάρες, δικάζουν και τελικά «διαμορφώνουν» απόψεις. Πίσω από τις οθόνες όμως υπάρχουν παιδιά, οικογένειες και άλλοι άνθρωποι που χωρίς να φταίνε πουθενά στιγματίζονται, απαξιώνονται και διαβάλλονται.
Οι λέξεις αυτοκριτική, αυτοέλεγχος και αυτοσυγκράτηση είναι άγνωστες στο λεξιλόγιό μας. Η εποικοδομητική και καλοπροαίρετη κριτική είναι θεμιτή φυσικά, ωστόσο είναι σπάνια.
Η πραγματική νηστεία λοιπόν, αγαπητοί φίλοι, είναι πάρα πολύ δύσκολη. Με τους ρυθμούς με τους οποίους τρέχει η καθημερινότητά μας είναι σχεδόν αδύνατη καθώς απαιτεί κόπο, θυσία και αυταπάρνηση. Ας ξεκινήσουμε φέτος με λίγη αυτοκριτική, ας στραφούμε «μέσα μας» και ας αναρωτηθούμε για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόμαστε. Ας ζητήσουμε «συγχώρεση» που κατά κάποιον τρόπο σημαίνει και αποδοχή του άλλου όπως είναι, με τις αμαρτίες του, τα στραβά και ανυπόφορα ελαττώματά του. Ποιος από εμάς δεν έχει και τέτοια άλλωστε;
Σας εύχομαι ολόψυχα το φετινό Πάσχα να είναι το πέρασμα για εσάς και τους αγαπημένους σας σε μια πιο γεμάτη, φωτεινή κι ευτυχισμένη Ζωή!