Γράφει η Σταυρούλα Λουκά.
Η πανδημία έχει σαφέστατα περιορίσει τις επαφές μας. Υπάρχουν φίλοι λοιπόν, που μένουν λίγα τετράγωνα ή κάποια χιλιόμετρα μακριά μας και άλλοι που μένουν σε μακρινές πόλεις… Και αν αυτούς που μένουν κάπως πιο κοντά μπορούμε να τους βλέπουμε, τηρώντας όλα τα μέτρα σε περιπάτους ή κατά τη διάρκεια της σωματικής μας άσκησης, τι γίνεται με τους φίλους μας, που για παράδειγμα μένουν στο εξωτερικό και δεν μπορέσαμε ούτε το καλοκαίρι να τους ανταμώσουμε;
Αυτοί οι φίλοι μας είναι που μας έλειψαν λίγο πάρα πάνω… πώς να το κάνουμε… όταν έχουμε ένα χρόνο να τους δούμε, η οθόνη του κινητού δε μας καλύπτει… δε μας γεμίζει!
Αυτό το άρθρο λοιπόν, είναι αφιερωμένο σε όλους εμάς, που έχουμε φιλαράκια στο εξωτερικό και η πανδημία μάς τους έχει στερήσει εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο!
Ευχή όλων να συναντηθούμε, να αγκαλιαστούμε και να φιληθούμε ξανά και σύντομα δίχως φόβο , δίχως μάσκες!!!
Ο ιός μας κρατάει μακριά η αγάπη μας όμως δεν μειώθηκε… ίσα ίσα η λαχτάρα μας να ιδωθούμε, να πιούμε έναν καφέ, να γελάσουμε με τη ψυχή μας γιγαντώθηκε!
Εύχομαι ολόψυχα υπομονή και πίστη…. Πάντα μετά την μπόρα το ουράνιο τόξο κάνει την εμφάνισή του!!!!