Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν – εκεί όπου δεν υπάρχουν μέτρα κατά του Covid!
Ταξίδεψα στο εξωτερικό φίλοι μου! Μετά από 3 ολόκληρα χρόνια, ήρθε επιτέλους αυτή η πολυπόθητη στιγμή που μπήκα σ’ ένα αεροπλάνο και προσγειώθηκα σε άλλη χώρα! Δεν μπορώ να κρύψω τον ενθουσιασμό μου και είμαι έτοιμη να μοιραστώ μαζί σας νέες εμπειρίες, ωστόσο το πρώτο μου συναίσθημα ήταν ένα «σοκ» και μία «αγοραφοβία». Ήρθα ξαφνικά αντιμέτωπη με πλήρη έλλειψη μέτρων προστασίας ή καλύτερα με μία κατάσταση που θύμιζε πολύ τη ζωή μας προ πανδημίας.
Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί πώς θα αισθάνεσθε μετά την άρση των μέτρων και εδώ; Θα νιώσετε την απόλυτη ελευθερία και θα πετάξετε μάσκες και αντισηπτικά επιστρέφοντας στο 2019 ή θα σας μείνει κάποιο «κουσούρι» για λίγο καιρό;;;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Πήγα στο Παρίσι. Υπήρξε μία ευκαιρία, την άρπαξα, έτυχε και πέτυχε! Έτσι μπορώ πια να σταματήσω να γκρινιάζω, για ένα διάστημα, ότι δεν ταξιδεύω όσο θα ήθελα. Εκεί λοιπόν αγαπητοί φίλοι, πέρασα σ’ ένα παράλληλο σύμπαν. Το πιστοποιητικό εμβολιασμού, μετά την απομάκρυνση από το Ελευθέριος Βενιζέλος, δεν είχε καθόλου “views”, για να αστειευτούμε και λίγο, κοινώς κανένας δεν ζήτησε να το δει. Βρέθηκα σε μια άκρως τουριστική και πολύ-πολιτισμική μεγαλούπολη, όπου η μάσκα ήταν αξεσουάρ προς εξαφάνιση. Και δεν αναφέρομαι στους εξωτερικούς χώρους…
Επισκέφθηκα τρία μουσεία, περίμενα υπομονετικά σε ουρές, έφαγα σε πολλά διαφορετικά εστιατόρια και bistro, ήπια τον latte μου σε μικρά cozy καφέ, μπήκα στο μετρό, στο τρένο, σε ασανσέρ, μίνι μάρκετ, ξενοδοχεία και bars. Κάπως έντρομη διαπίστωνα σε κάθε νέο μέρος ότι καθώς η χρήση μάσκας δεν ήταν υποχρεωτική αλλά απλώς μία σύσταση, η πλειοψηφία των ανθρώπων (μην πω το 90%) δεν φορούσαν καν. Ούτε στα σαγόνια, ούτε στα χέρια σαν βραχιόλι. No mask! Είδος προς εξαφάνιση. Ηλικιωμένοι σε αναπηρικά αμαξίδια, έγκυες γυναίκες και παιδάκια δημοτικού συνωστίζονταν στις ουρές και ξεναγούνταν στα ανεπανάληπτα μουσεία της Γαλλικής πρωτεύουσας χωρίς μέτρα προστασίας από τον Covid.
Εργαζόμενοι σε εστιατόρια και καφέ δεν φορούσαν μάσκες. Θαμώνες έμπαιναν στις τουαλέτες χωρίς μάσκες. Αντισηπτικά υπήρχαν σε αρκετά σημεία, όμως σε καμία περίπτωση στο βαθμό που τα βρίσκουμε στην Ελλάδα, σε κάθε τραπεζάκι και είσοδο καταστήματος. Στο χώρο του πρωϊνού στο ξενοδοχείο που διέμενα, δεν μου ζήτησαν να φορέσω γάντια για να πιάσω τις κοινόχρηστες λαβίδες του self service (για μάσκα δεν το συζητάμε). Το αποκορύφωμα ήταν ένας σερβιτόρος που δεν μιλούσε καλά αγγλικά και κόλλησε την ξεμάσκωτη μούρη του στη μούρη μου για να ακούσει την παραγγελία!
Δεν περιγράφω άλλο αγαπητοί φίλοι!
Αν δεν κόλλησα covid στο Παρίσι πηγαίνω τελικό!!! Θα σας κρατάω ενήμερους!