Νύχτωσε, σκέφτηκε. Δίπλωσε τα φτερά της και τα έκρυψε με τέχνη μέσα από το μπλουζάκι της. Ήταν η ώρα του απολογισμού. Κάθισε σε ένα παγκάκι όπως κάνουν όλοι οι άνθρωποι και έμεινε να χαζεύει την αστερόσκονη που έπεφτε αργά πάνω από την πόλη. «Χμ, καλά τα κατάφερα και απόψε, αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα», είπε και χαμογέλασε σε ένα αστέρι που τρεμόπαιζε εκεί ψηλά.
Λίγο πιο δίπλα ένα αγόρι και ένα κορίτσι καθόταν σε ένα άλλο παγκάκι. Η απόσταση που είχαν αφήσει ανάμεσα τους αλλά και η στάση των σωμάτων τους μαρτυρούσαν πως είχαν μαλώσει. Η κοπέλα τους κοίταξε. «Μα τι έχουν να μοιράσουν;» απόρησε, «μια ματιά να ρίξουν ο ένας στα μάτια του άλλου και όλα θα φτιάξουν. Όλα θα γίνουν όπως πριν, αρκεί να δουν τα φώτα της πόλης να καθρεπτίζονται στο νερό και έπειτα μες τα μάτια τους». Το ζευγάρι έπειτα από λίγο κοιτάχτηκε στα μάτια. Η απόσταση μεταξύ τους μειώθηκε. Τα χέρια άνοιξαν και έγιναν αγκαλιά.
«Την νύχτα όλα παίρνουν την σωστή τους μορφή», σκέφτηκε… «και αυτή η θάλασσα έχει έναν τρόπο να φέρνει τα μακρινά τόσο κοντά…», είπε και το αστέρι της χαμογέλασε και αυτό…
Ένα δροσερό αεράκι που φύσηξε, έφερε μαζί του την μυρωδιά της βρεγμένης γης. Η κοπέλα στο παγκάκι ανασήκωσε το μουτράκι της και προσπάθησε να ρουφήξει όση περισσότερη γινόταν από αυτή την μυρωδιά. Μύριζε βρεγμένα όνειρα και ελπίδες.
«Η βροχή ξέπλυνε τα δέντρα και γέμισε διαμάντια τις φυλλωσιές τους…. μακάρι να ξέπλενε και τις καρδιές κάποιων από βρωμιά χρόνων», σκέφτηκε…. και εκείνη την ώρα είδε το ζευγαράκι να φεύγει αγκαλιασμένο.
Χάθηκε λοιπόν ξανά στις σκέψεις της όταν από μακριά άκουσε δυο παιδικές φωνούλες.
«Μαμά, μαμά μια νεράιδα!!» είπε το μικρότερο παιδάκι από τα δύο καθώς πλησίαζαν.
«Μαμά!! Κοίτα σου λέω, μια νεράιδα!!», ξαναείπε επίμονα το μικρό κορίτσι.
«Δεν υπάρχουν νεράιδες, φάε το μπισκότο σου γρήγορα γιατί θα φύγουμε σε λίγο» απάντησε βαριεστημένα η κουρασμένη γυναίκα. Κάθισαν για λίγο στο παγκάκι και η μητέρα βάλθηκε να κοιτάζει το κινητό της τηλέφωνο. Τα δυο κοριτσάκια την κοιτούσαν και χαμογελούσαν.
Ξαφνικά το ένα από τα δύο το πιο μεγάλο, την πλησίασε με τρόπο και της είπε σχεδόν ψιθυριστά. «Η μαμά λέει πως μεγάλωσα πια και πως δεν πρέπει να πιστεύω σε παραμύθια. Η μαμά λέει πως είμαι πια ολόκληρη γυναίκα, είμαι σχεδόν δέκα χρονών, όμως εγώ πιστεύω ακόμα στις νεράιδες. Εσύ; Πιστεύεις;», η κοπέλα την κοίταξε συνωμοτικά και της απάντησε το ίδιο σιγανά.
«Να σου πω την αλήθεια; Εγώ είμαι νεράιδα και θα είμαι όσο υπάρχουν ακόμα ολόκληρες γυναίκες σαν και εσένα που πιστεύουν σε εμένα» και της έκλεισε το μάτι πονηρά.
«Κυρία νεράιδα, που είναι τα φτερά σου;» ρώτησε το μικρότερο κοριτσάκι που είχε πλησιάσει και αυτό.
«Τα έχω κρύψει μέσα από την μπλούζα μου» απάντησε χαμογελώντας γλυκά στα δυο απίστευτα αυτά μουτράκια.
«Ξέρεις και άλλες νεράιδες;» ρώτησε με μια ελπίδα να τρεμοπαίζει στα ματάκια της η μικρούλα.
«Ξέρω αν και δεν κάνουμε πολύ παρέα» απάντησε η κοπέλα.
«Ωχ δηλαδή δεν έχεις φίλους;» ρώτησε θλιμμένα το μεγαλύτερο κοριτσάκι.
«Έχω, φυσικά και έχω, όμως δεν είναι νεράιδες. Η καλύτερες μου φίλες είναι μια γοργόνα και ένα ξωτικό»
«Αλήθεια; Δηλαδή υπάρχουν και γοργόνες; Και ξωτικά;»
«Βεβαίως και υπάρχουν».
«Η μαμά μου λέει πως αυτά είναι ψέματα…»
«Η μαμά σου μάλλον βιάστηκε να μεγαλώσει και ξέχασε. Όμως μπορείς εσύ να της θυμίζεις κάθε μέρα πως η ζωή μας μπορεί να γίνει ένα παραμύθι. Και αν ποτέ χρειαστείς αποδείξεις θυμήσου, τα λόγια που θα σου πω… Όσο υπάρχουν παιδικά γέλια θα υπάρχουν και νεράιδες. Όσο υπάρχουν όμορφα ηλιοβασιλέματα θα υπάρχουν και γοργόνες».
«Ξωτικά; Θα υπάρχουν;» ρώτησε αναστατωμένο το μικρότερο κοριτσάκι.
«Φυσικά γλυκιά μου, όσο υπάρχουν μεγάλοι που δεν θέλουν να μεγαλώσουν θα υπάρχουν και ξωτικά».
Τα κορίτσια της έδωσαν από ένα γλυκό φιλί και επέστρεψαν κοντά στην μητέρα τους. Η κοπέλα έμεινε να κοιτάζει τα παιδιά καθώς έφευγαν. Χαμογέλασε και συνέχισε να χαζεύει την υπέροχη θέα της πόλης την νύχτα.
Φαίη Χατζηαντωνίου
https://www.facebook.com/fay.xatziandoniou