Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Βροχή ειδήσεων, απόψεων, αναρτήσεων, διαδικτυακών διαφωνιών και λογομαχιών σε μία ηλιόλουστη και λαμπερή μέρα (εδώ στη Χαλκίδα μας τουλάχιστον)! Κάπως έτσι υποδεχόμαστε το Δεκέμβριο και το χειμώνα που μας έρχεται βαρύς και ασήκωτος, κάποιοι ήδη εξουθενωμένοι, άλλοι, με λίγα ακόμη, αποθέματα αισιοδοξίας.
Όταν είχε επιβληθεί το πρώτο lockdown, το οποίο διήρκησε περίπου δύο μήνες, ο μικρός μου ήταν στο προνήπιο. Το σχολείο μας τότε αποφάσισε να εκδώσει μία ηλεκτρονική εφημερίδα (καταπληκτική δουλειά παρεμπιπτόντως) και στην εισαγωγή της, το καλωσόρισμα έγινε με μία ιστορία, ένα παραμυθάκι για έναν βάτραχο σε μια κατσαρόλα με νερό.
Αυτή την ιστορία θα σας διηγηθώ σήμερα που υποδεχόμαστε τον τελευταίο μήνα του χρόνου, με αφορμή τα όσα καταιγιστικά (ή μήπως όχι πια;) συμβαίνουν γύρω μας και κυρίως την καθημερινή ανακοίνωση του αριθμού συνανθρώπων μας που πεθαίνουν από επιπλοκές της νόσου covid και που πλέον έχουμε “συνηθίσει” να ακούμε και δεν μας κάνει και τόση εντύπωση.
Πριν ξεκινήσω, να σας πω ότι πάντα αναρωτιόμουν με τους ανθρώπους που “ανέχονται” την κίνηση στους δρόμους. Και δεν εννοώ την κίνηση που θα τύχει λόγω κάποιου έκτακτου γεγονότος ή την παραπάνω κίνηση που θα συναντήσεις συγκεκριμένες μέρες και θα καθυστερήσεις να φτάσεις στον προορισμό σου 10-15 λεπτά. περισσότερα >
