Κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται γιατί μας αρέσουν τόσο τα Χριστούγεννα.. Με αφορμή και την πρόσφατη εκδρομή μου στο Μύλο των Ξωτικών στα Τρίκαλα, νομίζω κατάλαβα γιατί μας αρέσουν..
Γιατί την περίοδο των Χριστουγέννων τα πάντα φαίνονται διαφορετικά.. Η ατμόσφαιρα έχει μία ζεστασιά, μία γλυκύτητα, μία θαλπωρή που πάει κόντρα στη ψύχρα των ημερών..
Γιατί τα φωτάκια, τα δεντράκια, τα καραβάκια και γενικά κάθε στολισμός μικρών ή μεγάλων πόλεων, σημαντικών ή ασήμαντων σημείων, δίνει μια άλλη νότα στην καθημερινότητα μας. Είναι σαν να νιώθεις ότι ζεις σε παραμύθι με καλές νεράιδες και ξωτικά, σε εκείνα τα μαγικά μέρη που βλέπεις στις ταινίες.. Με τα φωτάκια να δίνουν μία ιδιαίτερη λάμψη σε εκείνες τις σκοτεινές νύχτες του χειμώνα.. Σε μια προσπάθεια να μεταδώσουν το μήνυμα της χαράς και της ελπίδας που μοιάζει τόσο χαμένο στις ημέρες μας..
Ίσως ακόμα μου αρέσουν τα Χριστούγεννα και για τις μυρωδιές που προσφέρουν.. Ξυπνάνε μνήμες από τα παιδικά μας χρόνια. Τότε που μπαίναμε στην κουζίνα μαζί με τις μαμάδες μας και τις γιαγιάδες μας να φτιάξουμε μελομακάρονα, κουραμπιέδες, δίπλες ή να γεμίσουμε μαζί με εκείνες το κοτόπουλο και τη γαλοπούλα.. Σε εκείνα τα γιορτινά τραπέζια με την οικογένεια μαζεμένη, το δέντρο αναμμένο στο σαλόνι και τα ποτήρια να σηκώνονται στον αέρα, με τις ευχές για υγεία και καλή χρονιά να κυριαρχούν.. Μία περίεργη χαρά, μία αισιοδοξία ότι όλα θα πάνε καλύτερα με τον καινούργιο χρόνο..
Γιατί ακόμα μας αρέσουν τα Χριστούγεννα; Ίσως επειδή η αγορά γεμίζει και εκείνη με φωτάκια, μουσικές και κόσμο που τρέχει να βρει τα δώρα εκείνα που ταιριάζουν στους αγαπημένους τους.. Σαν μία ευκαιρία να έρθουν και πάλι, για λίγο, κοντά αφού οι καθημερινές τους υποχρεώσεις τους έχουν απομακρύνει.. Μία τελευταία προσπάθεια να κερδίσουν το χαμένο χρόνο.. Να μάθουν και να ζήσουν ξανά τους αγαπημένους τους, λίγο πριν επανέλθουν στους αγχώδεις και ξέφρενους ρυθμούς της καθημερινότητάς τους…
Και τα κάλαντα όμως μη νομίζετε… Παίζουν και αυτά το δικό τους ρόλο στην αγάπη που έχουμε για τα Χριστούγεννα.. Θυμίζουν εκείνες τις ημέρες που αγουροξυπνημένοι ντυνόμασταν με τα γαντάκια μας και τα σκουφάκια μας και αρχίζαμε το σεργιάνι στη γειτονιά.. «Να τα πούμε» ήταν το σύνθημα μας και το τραγούδι ξεκινούσε στο πρώτο άνοιγμα της πόρτας, με την κυρία Τούλα να μας δίνει από ένα χιλιάρικο γιατί ήξερε τη γιαγιά μας την Αθανασία.. Άλλοι ανοίγανε, άλλοι μας αγνοούσαν και άλλοι μας κερνούσαν και από ένα γλυκάκι μαζί με τα χρήματα..
Και από τότε, κάθε χρόνο, ανυπομονώ για τη στιγμή που θα μας χτυπήσουν την πόρτα να μας πούνε τα κάλαντα… Να ακούσω ξανά εκείνες τις μελωδίες.. Όχι ότι εγώ δεν τα λέω, απλά να, προτιμώ να τα λέω στους δικούς μου.. Όσο για εκείνα τα παιδιά… Δε με νοιάζει αν είναι εγγόνια της Μαρίκας, της Σούλας, της Τούλας κτλ. Θα δώσω ότι έχω σε όλα, χωρίς διακρίσεις. Έτσι γιατί αναγνωρίζω τον κόπο τους αλλά παράλληλα βλέπω και τη χαρά στα μάτια τους. Την ελπίδα ότι με αυτά τα χρήματα θα φτιάξουν ένα καλύτερο μέλλον ή θα πάρουν εκείνο το παιχνίδι που είδαν στη βιτρίνα..
Από την άλλη σκέφτομαι και τον Άγιο Βασίλη. Ο Άγιος Βασίλης είναι ιδέα, είναι εκείνος που σημάδεψε όλα τα παιδικά, ακόμα και εφηβικά μου χρόνια.. Είναι η λαχτάρα να πιστέψω στο απίθανο, στο ιδανικό, στο εξωπραγματικό.. Σε εκείνον τον τύπο με την άσπρη γενειάδα, την κόκκινη στολή και τη μεγάλη κοιλίτσα, που τρώει μπισκότα και πίνει γάλα και αφήνει με προσοχή τα δώρα κάτω από το δέντρο.. Αυτά τα δώρα που μας έλεγαν οι γονείς μας να είμαστε φρόνιμα παιδιά όλο το χρόνο για να μας τα φέρει… Και ξέρετε κάτι; Ακόμα πιστεύω ότι υπάρχει Άγιος Βασίλης.. Είναι μέσα στην καρδιά του καθενός… Στις πράξεις, στα λόγια και στα έργα που κάνει.. Και μπορεί να μη φοράει στολή ή να μην έχει γενειάδα αλλά είναι εμείς.. Εμείς και όλα αυτά που πιστεύουμε…
Και τέλος…υπάρχουν και οι ταινίες και το ζεστό γάλα ή τα κάστανα μπροστά από το τζάκι.. Και τα παραμύθια του παππού και της γιαγιάς σε εκείνη τη μικρή ξυλόσομπα.. Σε εκείνα τα παραμύθια όπως το «Κοριτσάκι με τα σπίρτα» ή την ιστορία του «Εμπενίζερ Σκρούτζ» που μας δίδαξαν την έννοια της καλοσύνης αλλά μας έδειξαν και τη σκληρότητα του κόσμου.. Ενός κόσμου που μπορεί να αλλάξει, αρκεί να κάνουμε πρώτα εμείς την αλλαγή στον ίδιο μας τον εαυτό.
Γιατί λοιπόν μας αρέσουν τα Χριστούγεννα; Ίσως για όλα τα παραπάνω, ίσως και για τίποτα από αυτά.. Ίσως γιατί είναι εκείνο το ταξίδι μας ξανά, πίσω, στα παιδικά μας χρόνια.. Ίσως γιατί τα Χριστούγεννα μας κάνουν να ζούμε πάλι την ανεμελιά, τη ξεγνοιασιά, την αθωότητα.. Μας ξυπνάνε την ελπίδα να πιστεύουμε στα καλύτερα και να αισιοδοξούμε για το μέλλον.. Ένα μέλλον που είναι τόσο άγνωστο μα συνάμα και τόσο γνωστό, αφού διαμορφώνεται από τις επιλογές μας..
Ίσως, κλείνοντας, μας αρέσουν τα Χριστούγεννα γιατί ξυπνάνε μέσα μας εκείνο το παιδί που, κάπου-κάπου, χάνεται μα βρίσκει πάλι τον τρόπο να βγει στην επιφάνεια..
Για αυτό και αυτές τις γιορτές αφήστε για λίγο στην άκρη τον μεγάλο σας εαυτό, βγάλτε στην επιφάνεια το μικρό σας και αφεθειτε στη μαγεία τους… Και πιστέψτε με…Μόνο κερδισμένοι μπορείτε να βγείτε…
Καλά Χριστούγεννα!
Κορίνα Γιαννάκη