Γράφει η Κάτια Καραχάλιου.
Αναρωτιέμαι καμία φορά, αν τελικά έχει μείνει ίχνος αλληλεγγύης στους ανθρώπους σε αυτήν την κοινωνία που βλέπουμε έντονη αποξένωση και ανθρώπους να νιώθουν μόνοι.
Η δυσκολία έχει ανέβει σε όλους σε ότι αφορά την οικονομική κατάσταση, τα έξοδα και τα εργασιακά. Βλέπουμε επιχειρήσεις να κλείνουν, εργαζόμενους να μην πληρώνονται όσο αξίζουν, εργαζόμενους να μην πληρώνονται καθόλου και να δουλεύουν με την ελπίδα ότι κάποτε θα πληρωθούν.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ο άνθρωπος έχει αποξενωθεί και σκέφτεται τα θέματά του, αλλά και τρόπους λύσης.
Όμως επειδή όλοι είμαστε άνθρωποι και έχουμε κοινωνική πλευρά, η ανθρωπιά μας υπάρχει και δε μπορεί να υποχωρεί. Είναι εκεί και μας θυμίζει πως μόνο με αλληλεγγύη μπορούμε να λύσουμε κάποια προβλήματα.
Μπορεί να μην είμαστε όπως κάποτε, μπορεί κάποιοι να έχουν βυθιστεί στα προβλήματά τους περισσότερο από άλλους, όμως δεν παύουμε να βλέπουμε γύρω μας, δεν παύουμε να αγαπάμε τον συνάνθρωπο.
Και μπορεί να μην είναι εύκολα αντιληπτό, μέσα στα πρόσωπα που βλέπουμε στο δρόμο, που μπορεί να είναι σκεπτικά, σκοτεινιασμένα, όμως θα το δεις όταν οι εργαζόμενοι αντιδρούν και πολίτες βρίσκονται εκεί μαζί τους για συμπαράσταση.
Όταν υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αφήνουν ρούχα και λεφτά σε εκείνους που δεν έχουν την ίδια δυνατότητα, όταν βλέπεις να υπάρχουν ακόμα κοινωνικές κουζίνες.
Όλα είναι θέμα οπτικής. Αν κοιτάς θετικά, τότε έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες να δεις θετικά πράγματα. Κάντο πράξη και θα καταλάβεις τη διαφορά και την αισιοδοξία στον τρόπο σκέψης σου.