Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου.
Μια από τις συζητήσεις που συμμετείχα συχνά τελευταία είναι αυτή με το θάνατο τριών παιδιών.. τριών αδερφών.. από την Πάτρα. Το ένα μετά το άλλο τα μικρά κοριτσάκια.. για ιατρικούς φαινομενικά λόγους.. έχασαν τη ζωή τους. Τραγικά πρόσωπα οι γονείς.. Να χάνεις τα παιδιά σου το ένα μετά το άλλο; Δεν υπάρχει χειρότερο να τύχει σε γονιό..
Οι γονείς.. ο Μάνος και η Ρούλα υπήρξαν (αρχικώς) τα τραγικά πρόσωπα της υπόθεσης. Τα τρία κορίτσια.. η Τζορτζίνα η Μαλένα και η Ίριδα.. χάθηκαν μέσα σε τρία χρόνια. Η Τζορτζίνα ήταν η πρωτότοκος και έφυγε τελευταία σε ηλικία 9 χρονών. Η Μαλένα έφυγε στα 3.5 χρόνια και η Ίριδα μόλις 6 μηνών. Οι αιτίες των θανάτων υπήρξαν σχεδόν αδιευκρίνιστες και αποδόθηκαν σε οργανικές ανωμαλίες ή σε συνδυασμό με ιατρικές παρατυπίες..
Η τραγικότητα του γεγονότος και η διάσταση που πήρε στα ΜΜΕ.. άνοιξε την υπόθεση και κινητοποίησε του θεσμούς της δικαιοσύνης. Έκτοτε επιστρατεύτηκαν ιατροδικαστές και επιστήμονες της υγείας.. κλήθηκαν μάρτυρες.. ενώ πραγματοποιήθηκαν μέχρι και εκταφές..
Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα ψιθυρίζονταν έντονα στους δημόσιους κύκλους ότι υπάρχει ενδεχόμενο εγκληματικής πράξης και όχι ιατρικών/οργανικών ανωμαλιών.. Μάλιστα επί εμμονής μάθαμε για το σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου.. όπου μια μητέρα δολοφονεί τα παιδιά της. Είδαμε και διαβάσαμε διάφορες περιπτώσεις γι αυτό το σύνδρομο.. Ωστόσο πείτε μου.. πώς να κατηγορήσεις μια μάνα όταν δε είναι μια τραγική μάνα; Η ίδια δήλωσε πρόθυμη να εξεταστεί από ειδικούς ψυχολόγους για κάτι τέτοιο..
Εύκολα μπορούμε να κατηγορήσουμε.. Από τη μια σίγουρα δεν πεθαίνουν έτσι τα παιδιά.. σχεδόν ανεξήγητα.. Επίσης είναι και η γνωστή παροιμία.. όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά.. Κι όμως.. είναι εύκολο να παρομοιάσουμε την Ρούλα με την Μήδεια; Είναι εύκολο να την χαρακτηρίσουμε ως την σύγχρονη Μήδεια; Ως τη Μήδεια της Πάτρας;
Οι νέες εξελίξεις το πάνε προς εγκληματική ενέργεια.. Το λένε γενικά χωρίς να κατονομάζουν.. αλλά τι κάνει νιάου νιάου είναι αυτό.. Προσωπικά εύχομαι να μην είναι έτσι.. Δεν μπορεί εξάλλου να το δεχτεί η ιδιοσυγκρασία μου. Μια νέα Μήδεια; Και για ποιον λόγο; Στη Μήδεια του Ευριπίδη ο φόνος των παιδιών ήταν αποτέλεσμα παραφροσύνης λόγω της ζήλειας.. Ο έρωτας έφερε τη ζήλεια κι αυτή την εκδίκηση.. Μια εκδίκηση που δεν χωρά ο νους.. Μια μάνα να σκοτώνει τα ίδια της τα παιδιά..
Η Μήδεια ζει στην Κόρινθο με τον Ιάσωνα. Έχουν κάνει δύο παιδιά χωρίς όμως να παντρευτούν γιατί εκείνος δεν μπορεί να την παντρευτεί λόγω του ότι δεν είναι Ελληνίδα. Παραβιάζοντας τους όρκους που της είχε δώσει αποφασίζει να παντρευτεί την κόρη του βασιλιά της Κορίνθου.. του Κρέοντα. Η Μήδεια.. ήδη απατημένη και ταπεινωμένη.. θα πρέπει εκτός των άλλων να φύγει από την Κόρινθο μαζί με τα παιδιά της. Καταφέρνει να κερδίσει διορία μία μέρα να βρει πού θα πάει. Σ’ αυτή τη μία μέρα η Μήδεια θα προλάβει να πραγματοποιήσει το κακούργο σχέδιο της.. να εκδικηθεί τον Ιάσωνα.
Το μεγάλο αυτό ανθρώπινο πάθος που σπαράζει τους ανθρώπους είναι που εξυμνεί ο Ευριπίδης στο έργο του. Αιτία όλων των γεγονότων είναι ο έρωτας.. από την γέννησή του και σε όλη την πλοκή… Η Μήδεια έρχεται στην Ελλάδα γιατί ερωτεύεται τον Ιάσωνα. Ο Ιάσωνας εγκαταλείπει την αγαπημένη και τα παιδιά του γιατί ερωτεύεται την κόρη του Κρέοντα. Η Μήδεια υποφέρει που ο Ιάσωνας θα πλαγιάζει πλέον με άλλη γυναίκα. Όλα αυτά λοιπόν οδηγούν στην μανία.. την παραφροσύνη και την αγριότητα του τραγικού τέλους του έργου. Ο ποιητής ερωτεύεται τον έρωτα.. τον λατρεύει και δε διστάζει να μιλήσει για τη δύναμη του καθ’ όλη την έκταση του έργου.
Θέλετε να σας πω τη μαύρη αλήθεια μου; Δεν θέλω να μάθω την αλήθεια στην υπόθεση της Πάτρας αν η Ρούλα είναι η Μήδεια. Δεν μπορώ να αντέξω ότι αυτά τα αγγελούδια αντίκρισαν στο πρόσωπο της μάνας τους.. στο πρόσωπο της πιο δυνατής αγάπης.. τον φονιά τους. Ο Ευριπίδης δεν το έβλεπε έτσι.. Ήταν κι άλλες οι εποχές. Εκεί τα τραγικά παιδιά είχαν λίγο χώρο στο έργο.. Ο έρωτας.. η αιτία της πράξης.. η εξουσία των Θεών και των ανθρώπων.. αυτά αναδεικνύονται..
Είναι χαρακτηριστικό το παρακάτω αναπαιστικό ιντερμέδιο (μουσικό διάλειμμα) το οποίο λαμβάνει χώρα προς το τέλος του έργου.
Χορός:
Πολλές φορές ώς τώρα
ταξίδεψα σε στοχασμούς βαθύτερους
και άγγιξα ερωτήματα πιο μεγάλα
από αυτά που θα ᾽πρεπε να βασανίζουν
το γένος των γυναικών.
Όμως υπάρχει και η δική μας μούσα
που πορεύεται μαζί μας
χαρίζοντάς μας τη σοφία
— δεν λέω σε όλες·
λίγες οι γυναίκες
που δεν είναι άμουσες
(ανάμεσα ίσως σε πολλές
βρίσκεις δεν βρίσκεις μία).
Έχω λοιπόν να πω πως οι θνητοί
που δεν εζήσανε ποτέ την εμπειρία
και δεν απόχτησαν παιδιά
είναι πιο ευτυχισμένοι
από αυτούς που απόχτησαν.
Όσοι έζησαν χωρίς παιδιά,
επειδή δεν γνώρισαν
αν τα παιδιά είναι χαρά για τον θνητό
ή αν είναι οδύνη,
επειδή δεν έτυχε, είπα, να το ζήσουν,
από μόχθους πολλούς απαλλάχθηκαν.
Όσοι όμως έχουνε στα σπίτια τους
παιδιών βλαστάρια τρυφερά,
τους βλέπω μια ζωή να βασανίζονται
από την έγνοια τους γι᾽ αυτά,
πρώτα πώς θα τα μεγαλώσουνε σωστά
και πώς θα βρούνε βιος να τους αφήσουν.
Και ακόμα μοχθούν χωρίς να ξέρουν
αν τα παιδιά είναι κακά ή αν καλά.
Τώρα θα πω και το κακό
που είναι για όλους τους θνητούς το έσχατο.
Πείτε πως ηύρανε βιος αρκετό
και πως εφτάσαν τα παιδιά στην ήβη
και γίναν άνθρωποι σωστοί.
Όμως και τότε, αν έτσι το φέρει η μοίρα,
έρχεται ξάφνου ο θάνατος και χάνεται στον Άδη
παίρνοντας μαζί του των παιδιών τα σώματα.
Ποιό λοιπόν το όφελος που οι θεοί,
κοντά σε τόσα και τόσα,
ρίχνουν απάνω στους θνητούς,
ως τίμημα για τα παιδιά,
και τον πικρότατο τούτο πόνο;
Ναι λοιπόν.. αν είναι τα παιδιά να είναι βάρος.. τότε καλύτερα να μην έχεις παιδιά.. Δεν μπορούν όλοι να αντέξουν αυτό το βάρος.. κι αυτό είναι το πιο τραγικό..
Με αγωνία περιμένω τις εξελίξεις..