Γράφει η Πέννυ Αδάμου.
Το χιόνι ως παιδί μου άρεσε εκπληκτικά πολύ, το λάτρευα και το περίμενα πως και πως.
Θυμάμαι πως μέχρι μια ηλικία, σπανίως στη Χαλκίδα βλέπαμε χιόνι, έτσι το είχα συνδυάσει με το χωριό μου, κυρίως στις γιορτές των Χριστουγέννων.
Όταν μας έκλεισε για πρώτη φορά, θυμάμαι μου είχε φανεί πολύ παράξενο.
Πως γίνεται να μην μπορείς να βγεις από το σπίτι. Ξαφνικά αυτό το υπέροχο τοπίο, έγινε περιοριστικό.
Όσο μεγάλωνα, και λόγω δουλειάς, το χιόνι σήμαινε πως θα πρέπει να πάω για δουλειά, οπωσδήποτε κιόλας, για να μεταδώσω τι γίνεται στους δρόμους.
Όσο τα χρόνια πέρναγαν, η φάση της κακοκαιρίας με άγχωνε. Δρόμοι έκλειναν και δεν μπορούσες να πας απολύτως πουθενά, ούτε και μέσα στην πόλη.
Εσάς οι ειδήσεις για χιόνια, πως σας φαίνονται;
Μέσα μου παραμένει η παιδική ψυχή που θέλει να παίξει χιονοπόλεμο, όμως η ενήλικη ψυχή μου, παραμένει να αγχώνεται για το πως θα πάει το πρωί στη δουλειά.
Εσείς πως νιώθετε;
Θέλετε να ρίξει το χιονάκι του φέτος;