Γράφει η Πέννυ Αδάμου.
Δεν ξέρω. Κάποιες φορές δυσκολεύομαι να καταλάβω αν είμαστε χρυσόψαρα τελικά.
Γίνονται τόσα πράγματα και όμως εμείς ξεχνάμε. Ξεχνάμε καταστροφές, φωτιές, πλημμύρες,
Ξεχάσαμε τα δάση που κάηκαν. Τώρα θα ξεχάσουμε και τους ανθρώπους που πνίγηκαν;
Όλα αυτά τα αρνητικά γεγονότα πόσο μας επηρεάζουν τελικά;
Σίγουρα μας επηρεάζουν, αλλά μήπως τα ξεχνάμε γρήγορα; Μήπως έχουμε ξεχάσει να πενθούμε και να διεκδικούμε το καλύτερο;
Μήπως έχουμε ξεχάσει να κοιτάμε τον πλησίον μας;
Η πλημμύρα έφερε αλλαγή σε όλους τους Θεσσαλούς. Ο τόπος τους δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδιος.
Όμως τι κάναμε όλοι εμείς; Ως πότε μπορούμε να κάνουμε κάτι; Ως πότε πρέπει να κάνουμε κάτι;
Την φωτιά στην Βόρεια Εύβοια μήπως την ξεχάσαμε και αυτή; Ο κόσμος που έχει μείνει άνεργος;
Πρέπει να έχουμε μνήμη. Πρέπει να θυμόμαστε τι έχει συμβεί, τι έχουμε αντιμετωπίσει και τι έχουμε ξεπεράσει ή προσπεράσει.
Γιατί μέσα από την μνήμη μας γινόμαστε καλύτεροι, βλέπουμε τι πρέπει να κάνουμε για να πάμε στο καλύτερο. Βλέπουμε τα λάθη της πολιτείας. Ζητάμε αλλαγές, διεκδικούμε, ψάχνουμε τα λάθη που έχουν γίνει.
Πρέπει να πάψουμε να θρηνούμε θύματα σε σώμα και ψυχή. Ανθρώπους που έχασαν τους εαυτούς ή τη ζωή τους.
Όλα αυτά που γίνονται θα είναι στα βιβλία ιστορίας του μέλλοντος. Και θα πρέπει να έχουν μια οπτική. Ας μην έχουν την οπτική της απάθειας. Είμαστε εδώ και διεκδικούμε καλύτερο μέλλον.